Van dag tot dag Archieven

4 oktober 2020

Corona Zomer 2020 – vervolg

Zomer 2020

Tja, Corona-zomer 2020 – het vervolg. Wat te doen in drie vrije weken? Zoals eerder gemeld waren de plannen: weekje klussen, weekje met mijn betere helft en een klein weekje met Zuslief naar Zwitserland. Wonder boven wonder werd die oude Peugeot van ons gekeurd en hij kan er weer een jaartje mee door. Er staat nu zo’n 330.000 kilometer op de teller. We verwachten binnenkort een bloemetje van Peugeot om ons te feliciteren met het feit dat het ding nog steeds naar behoren draait. De parkeersensoren doen het niet meer en de airco moet nagekeken, maar los van dat doet ‘ie het nog steeds prima. Hij mag nog een rondje mee.

Eerste weekje vakantie

Klussen, dat stond die week op de agenda. Het dakterras moest voorzien worden van een nieuwe vlonder en er moesten nog wat kleine dingetjes in de tuin gedaan worden. Het was mooi weer. Ik had het helaas te druk om te gaan wandelen. Het Roots-pad blijft dus een uitdaging voor een andere keer.

Buurmeisje S. is hier niet meer weg te slaan. Onder de overkapping chillen, met de katten spelen en kroelen, het kan niet op. “Wat eten jullie?” vraagt ze aan ons. En aan haar ouders: “En wat eten jullie?” Om vervolgens daar te eten waar het lekkerst wordt gegeten. Geef haar eens ongelijk. Met haar ging ik naar de pluktuin, waar we prachtige bossen bloemen plukten.

Ook moesten we plannen maken voor de tweede week van de vakantie. Maar wat wilden we gaan doen? De auto deed het, dus vliegen hoefde niet. Maar kamperen is meer iets voor mij en niet voor wederhelft en hetzelfde geldt voor langeafstandswandelen.

Tweede weekje vakantie

We wilden er wel even helemaal uit. Vooral ook omdat ik voor een drukke periode stond: afscheid nemen van de ene job en voorbereiden op de andere. Op de een of andere manier kan ik ook echt pas aan iets nieuws beginnen als ik daar klaar voor ben. Dat maakte dat we besloten naar Duitsland te gaan. Buurmeisje S. zorgde met veel plezier voor de katten en had zo ineens ons huis, onze televisie en de wifi voor haar alleen.

Via AirBnb boekte ik een appartement in Sankt Goar. Een klein gehucht waar ons appartement één rijtje huizen en een provinciale weg van de Rijn af lag. Dus niet de Moezel en ook niet de Eifel dit keer. De eigenaar beloofde een contactloos verblijf: de sleutels werden vrijgegeven via een sleutelkluisje. Helemaal corona-proof.

Het appartement bleek prima, eigenlijk iets te groot voor ons met zijn tweetjes, maar van alle gemakken voorzien; zelfs een wasmachine. We hebben wandelend over diverse wandelroutes flinke kilometers gemaakt. De mensen zijn er erg aardig, iedereen hield zich keurig aan de corona-regels. Het leven is er ook goedkoop; voor diesel betaal je er nog geen euro.

Samengevat

Loreley, Rheinsteig, kastelen, Koblenz (mét kabelbaan), de best wel snel stromende Rijn, (lelijke) campercampings, de veerpont naar de overkant, mondmaskers, lekker oubollig Rijnreisje *, halve liters bier per keer, vers fruit zomaar van vrijstaande bomen plukken, de mooiste uitzichtpunten, de Geierlay-brug met eenrichtingsverkeer, Traumschleifen, met de lokale trein, prachtig weer, een gevaarlijke klim en pittige afdalingen over gladde leibrokken.

We hebben een heerlijke week in ons buurland gehad en het bleek een mooie oefening voor week 3 van de vakantie. Zelfs bij mijn betere helft is een wandelvlammetje gaan branden. Hij nam met plezier mijn nieuwe snel-bij-Decathlon-Koblenz-gescoorde-want-vergeten wandelstokken over. Op zondag kwamen we terug thuis.

* Tijdens dat Rijnreisje kreeg ik het voor elkaar om mijn camera (Sony DSC RX100-m IV) op de boot te laten liggen. Gewoon, in het tasje met de schouderband om de stoel waarin ik had gezeten. Ik kwam er pas achter toen we de volgende ochtend weer op pad gingen. In eerste instantie dacht ik: reisverzekering. In tweede instantie belde ik de rederij en wat bleek: de camera hing er nog gewoon en ik kon hem ophalen. Wat een gelukkie! Niks reisverzekering.

Derde weekje vakantie

Met Zuslief hàd ik gepland om naar Arolla in Zwitserland te gaan. We wilden gaan kamperen en wandelen. Meer basic dus dan het weekje in Duitsland. Ondanks rugpijnklachten van Zuslief, zouden we op dinsdagavond vertrekken. Op dinsdagavond omdat we allebei tot dan toe druk waren met afspraken. Echter in de loop van dinsdag bleek dat de weersvooruitzichten voor Arolla niet al te best waren, er werd eigenlijk alleen maar regen voorspeld. Wat te doen? We hebben zo’n beetje van elk bergdorp en campinglocatie de weersverwachting bekeken en alleen aan de andere kant van de Alpen leek het redelijk mooi weer te gaan worden, richting Bolzano dus.

Arolla, links in het rood. Onze nieuwe bestemming rechts in het grijs.

Zwitserland werd Italië

We besloten op dat moment Arolla in Zwitserland te bewaren voor een volgende keer en voor nu te hopen op een paar dagen mooi weer in Italië. Jammer van het vignet wel. Handig van kamperen met een tentje is dat het (bijna) altijd op de bonnefooi kan. We hadden niets gereserveerd en hoefden dus ook niets te annuleren. Dus huppetee: op dinsdagavond laat de rugzakken in de auto en op weg via Duitsland, Oostenrijk (oh sjips, 100 kilometer na de grens kwamen we er achter dat ook in Oostenrijk het rijden met een vignet verplicht is) naar Italië. Onderweg bespraken we de mogelijkheid om eventueel af te sluiten met Venetië. Dat ligt immers op steenworp afstand van de regio waar we naartoe reden.

Posh-camping

At the foot of Alpe di Siusi/Seiser Alm, the largest high alp in Europe, in the middle of the Dolomites UNESCO World Heritage

In de ochtend blijkt de speld die we geplaatst hebben op Waze, ons een dorpje in te leiden waar geen camping is. Echter op een paar kilometer afstand en tig haarspeldbochten verder, vinden we op de laatste benzinedampen een benzinepomp en een camping. Dat blijkt echt een posh-camping te zijn: Camping Seiser-Alm. Prachtig gelegen, voorzien van alle luxe en daarbij ook nog eens een fenomenaal uitzicht op de Seiser-Alm. Dit is Italiaans gebied, maar de Duitse taal heeft de voorkeur. In de winter wordt hier volop geskied.

De camping is niet goedkoop, maar ligt prachtig. Het was er overigens retedruk. Veel vaste seizoensplaatsen, maar ook heel veel campers. Op een aparte weide was plek voor een aantal tentjes. Op een paar minuten rijden van de camping is er de kabelbaan naar de Seiser-Alm of Alpi di Siusi. Daar zijn we, na het opzetten van de tentjes, direct een kijkje gaan nemen. Tegen 19 uur moesten we terug omdat de kabelbaan sloot.

Bärenfalle

De volgende dag hebben we een heel stuk over de Bärenfalle-route gewandeld richting het Schlern plateau. Door de rugklachten van Zuslief durfden we het niet aan het hele stuk naar het plateau te lopen, maar we hebben best een aantal kilometers gewandeld en opnieuw prachtige uitzichten gezien.

The Bärenfalle trail (= bear’s trap) is one of the more strenuous hikes to the Schlern plateau. It starts at around 1200m and tops out at 2563m thus covering an elevation gain of 1300m, which with ups and downs will amount to roughly 1600m overall. It is a very steep trail and thus is very hard to descend. Bärenfalle is a narrow gorge on brittle ground and in its middle section a system of bridges and staircases has been set up to protect it.

Basic camping

Terug bij de camping aangekomen, besloten we op te breken en op zoek te gaan naar een camping die meer bij ons past: meer basic en…alvast een beetje richting Venetië. We vonden een camping bij Forno di Zoldo: Camping le Bocole. Ook hier zijn vooral seizoensplaatsen waarvan de meeste eigenaren niet aanwezig waren. Er was een trekkersveldje voor de tentjes waar wij alleen stonden. We hebben onszelf in de avond beziggehouden met ‘lichtschrijven‘ met de camera. De volgende dag hebben we een pittige wandeling gemaakt over een pad (sentiero 531) dat waarschijnlijk de afgelopen 15 jaar niet is onderhouden. Vastgelopen bij te snel stromend water en opnieuw terug onder en over omgevallen bomen. Met de nodige krassen en schrammen kwamen we terug op de camping.

Venetië

De volgende dag vroeg op weg naar Venetië. Wat een gekke gewaarwording om een vrij leeg Venetië te zien. Uiteraard hebben we de lokale economie gespekt en hebben we ons laten varen met een gondel. Ook de inwoners van Venetië kunnen wel een steuntje in de rug gebruiken nu er geen cruiseschepen en bussen met hordes toeristen komen. Het water was er superschoon en de stad stinkt niet. Elk nadeel heb z’n voordeel, denk ik dan maar. Tegen een uur of 3 op de zaterdagmiddag vonden we het welletjes en zijn we ingestapt en op huis aangereden. Het was goed zo. De vakantie was -ondanks al het corona-gedoe- eigenlijk gewoon super. Wat rest zijn de herinneringen en de beelden hieronder.

24 augustus 2020

Corona zomer 2020

Je knippert met je ogen en het is alweer eind augustus. Covid-19 waart nog immer rond. Er is nog geen vaccin en wanneer het komt en of het dan werkt weet ook nog niemand. Grote groepen mensen denken dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen en dat er sprake is van een hoax. Ze hebben schijt aan de regels en houden feestjes en gaan lekker op vakantie naar Ibiza. We vrezen een tweede golf, maar ergens lijkt ook die uit te blijven. Inschatten hoe het is, blijft moeilijk. Dit voorjaar werd er niemand getest en hadden we een hoop zieken/opnames. Nu wordt er meer getest en zijn er minder zieken/opnames. Ik ga ervan uit dat de meerderheid van de mensen zich tot enigszins aan de regels houdt.

Vakantiegeld bij geen vakantie

Wandeltocht Schotland, festivals en concerten verdwenen uit de agenda. Onze plannen voor een vakantie naar Japan aan het eind van 2020 vielen in duigen en werden nog afgezegd voordat er ook maar een afspraak gemaakt werd. Alles op de lange baan. Om het vakantiegeld toch een goede bestemming te geven, besloten we het in de tuin en het huis te investeren. Na 20 jaar mocht de achtertuin 15 centimeter omhoog en kwam er een nieuwe schutting en overkapping.

Zoals het was
Kleinere vijver
Dode hedera links
Nieuwe schutting links
De overkapping by night

Werk

Op het werk zijn er wat ontwikkelingen. Ik besloot te reageren op een vacature nadat die al twee keer aan de borden hing. Nog steeds met reserves, maar ik vond het tijd voor verandering. Ze willen me. Ook niet onbelangrijk. Dat betekent dat ik uit de uitvoering ga en er een beetje ‘boven kom te hangen’. Uiteraard gedoe rondom mijn aanstelling en belachelijk hoe ik niet gemist kan worden. Daardoor wordt het pas echt in oktober. Nou ja, komt goed. Mijn flexibiliteit is vast een van de redenen dat ze me willen. Of omdat er verder niemand anders was waarschijnlijk, maar dat klinkt weer zo rot.

Covid-19 maakte wel dat de wereld om me heen kleiner werd. Ik ben sinds de straffe maatregelen 2x op mijn werkplek in Rotterdam geweest. Met de trein, metro mèt mondmasker. De rest van mijn tijd werk ik vanuit huis waar de grenzen tussen werk en privé steeds schimmiger worden. In mijn nieuwe functie heb ik waarschijnlijk geen vaste werkplek meer, dus deze periode is een prelude op het loslaten van een vaste werkstek. Alhoewel ik denk dat helaas Nederland in het zelfde schuitje zit. Post-Covid-19, mocht dat er ooit komen, zijn er zeker en vast een hoop vaste kantoorwerkplekken verdwenen.

Vriendschappen

Onlangs stond er een artikel in NRC: Vriendschap Corona zorgt ervoor dat we bewuster bezig zijn met onze vriendschappen: vertonen ze scheuren of zijn ze juist sterker dan ooit? In mijn omgeving zie ik hetzelfde gebeuren. De band die ik had met sommige vrienden pre-Covid-19 zijn anders dan nu. Er zijn mensen die ik voorheen wekelijks zag of sprak, terwijl ik die sinds de uitbraak nog maar 1 x heb gezien of gesproken en dan eigenlijk alleen omdat ik er naartoe ging. Anderen zie ik nu dagelijks; we eten bij elkaar, we brengen avonden met elkaar door, hun kinderen blijven logeren en we doen spelletjes in de tuin. Maf, wat een gekke tijd is dit.

Wandelen

Toen het allemaal weer een beetje corona-veilig leek, bedachten Zuslief en ik om naar Schotland te gaan en een paar TGO-wandelaars te ontmoeten tijdens een wandeling aldaar. Maar net toen we een vlucht wilden boeken ging het Verenigd Koninkrijk weer op slot voor Nederlanders. Jammerdebammer. En zonder grote wandelvakantie in het vooruitzicht blijken Zuslief en ik helaas structuurloos. Bovendien neemt haar onregelmatige werk andere dagen in haar agenda dan mijn werk in de mijne in beslag. Dan komt er van wandelen vrij weinig. Zo gaat dat.

Af en toe doe ik een poging tot wandelen en probeer mijn kilometertjes te maken. Een van mijn schoenen heeft een opknapbeurt gehad met een reparatie en een verzoling. Ik probeer ondertussen mijn uitrusting wel op peil te houden en vervang met enige regelmaat wat zwaardere zaken voor iets lichters, daar waar (vooral financieel) mogelijk. Soms vergt dat enige handenarbeid. Zoals het maken van ultralichtgewicht etuitjes en portemonneetjes.

Met de nieuwe tuin en overkapping, is ook slapen in eigen tuin weer een van de mogelijkheden. Voorwaarde is wel dat ik dan een tent heb die uit zichzelf kan blijven staan en niet afhankelijk is van haringen. Het internet afstruinend vond ik een superaanbieding van een MSR Hubba Hubba NX (de solo versie). Niet veel lichter dan onze cheap-ass Chinese supermarkttent die voor de thru-hikes nog echt wel voldoet en zeker kleiner wat inhoud betreft, maar hij is vrijstaand. Ben er blij mee en hoop ‘m snel uit te kunnen proberen.

Maar nu eerst vakantie. Afgelopen vrijdag heb ik de computer en mijn werktelefoon uitgezet. Ik had ernstig behoefte aan even geen werk. Deze week is de week van klusjes afmaken in huis, genieten van de tuin, mijn Japanse zomerhuiswerk afmaken, het kattenblad opleveren en een oude auto die ge-apk’t moet worden. Heel misschien trek ik de wandelschoenen aan en vul ik mijn rugzak om een deel van het roots-pad te gaan lopen. De week is al begonnen, dus lang zal het niet worden, maar twee of drie nachtjes kamperen moet te doen zijn.

Zwitserland

We hebben dan geen thru-hike in de planning, maar we gaan wel even naar de bergen. Als de omstandigheden het toelaten, hopen Zuslief en ik de tweede week van september naar Arolla in Zwitserland te rijden. Daar willen we gaan kamperen en wandelen. De camping ligt op 1900 meter hoog en er zijn tal van wandelroutes.

Volgende week wordt een week waarin ik hopelijk met mijn betere helft een weekje op pad ga met de auto met tent en barbecue achterin en we zien waar de weg ons brengt. Eerst maar eens kijken of we die oude auto weer op gang krijgen met minimale inzet.

20 april 2020

Hoe verder?

Tijdlijn

Dinsdag 10 maart 2020 ging ik voor het laatst met de trein en metro naar mijn werkplek. Woensdag was mijn vrije dag. Donderdag 12 maart had ik een opleidingsdag in Utrecht. Zakelijke Kredietverlening via de NIBE-SVV, dag 2 van de klassikale opleiding. Er waren nog geen straffe maatregelen met betrekking tot Covid-19, maar voorzichtig waren we al wel. Ik heb de docent geen hand gegeven. Anderhalve meter afstand van elkaar was echter nog niet aan de orde. Ik appte mijn collega’s dat ik vanaf dan vanuit huis zou werken. Iedereen stemde in en zou hetzelfde doen. De hamstergekte in de supermarkten sloeg toe.

De vrijdag is mijn thuiswerkdag en bleef ik sowieso al thuis. Op 15 maart werd iedereen opgeroepen om 1,5 meter afstand van elkaar te houden. Maandag 16 maart 2020 moest ik op bezoek bij een werkplek. Een bouwmarkt. Van te voren gebeld; weten jullie het zeker? Baas had nog geen standpunt ingenomen over het wel of niet doen van werkbezoeken, dus alleen op nadrukkelijk verzoek van werknemer en werkgever ben ik erheen gegaan. Op dinsdag 17 maart werd mijn fysieke afspraak in Amsterdam omgezet in een telefonische bespreking. Met zuslief heb ik die avond gekampeerd bij de wildkampeerplaats in de Oeverlanden. Allebei vrij op de woensdag en agendatechnisch de enige nacht dat we dit konden doen. Achteraf blij om hiermee even wat extra energie op te hebben gedaan.

Op 24 maart hebben we met een groep collega’s nog getracht een `Skype-bijeenkomst’ te organiseren, maar dat viel tegen. Videobellen lukte niet en een haperende verbinding maakte het er niet beter op. We besloten dit soort bijeenkomsten maar te verzetten naar een moment dat we elkaar weer fysiek kunnen zien.

Stilstand

Vanaf dat moment heb ik geen bijzondere reisbewegingen meer gemaakt. Thuisgewerkt, want dat kan ik gelukkig wel met de laptop. En, computernerd als ik ben, in een redelijk goed ingerichte werkkamer. Helaas kan ik niet extern inloggen op mijn Mac, maar moet ik de laptop van Baas gebruiken. Ik klaag niet, maar jammer is dat wel. Zo’n 13″ laptop-beeldscherm is niet fijn om naar te kijken. In de garage stond nog een 19″ beeldscherm uit (!) 2006. Ik moest een adapter aanschaffen om het beeld van de laptop door te kunnen geven. Het werkte.

Maar het beeld was niet scherp. Gelukkig mocht ik na twee weken een 22″ beeldscherm van kantoor ophalen. Maar maf blijft het nog steeds dat ik niet via mijn prachtige retescherpe Mac met 5k beeld kan werken.

Dus het werken kan, wel enigszins aangepast, vanuit huis gewoon door gaan. De etentjes, festivals, concerten en vakanties allemaal niet. Ook de grote bewegingen niet. Het wildkamperen was de laatste grote beweging. Wel probeer ik actief te blijven. Ik heb het hardlopen weer opgepakt, de skates uit het vet gehaald en probeer regelmatig in de buurt wat te wandelen en heb beertjes gehaakt voor de berenjacht. En tja, ik heb op het dakterras gekampeerd.

Boodschappen doen we alleen. De een naar de super, de ander naar de bouwmarkt. We volgen braaf de regels. Ziek zijn we nog niet geweest. Houden zo. Totdat er een vaccin is gevonden wat mij betreft.

Virtuele vriendschappen

Om niet helemaal afscheid te nemen van het grote wandelavontuur organiseert een van de wandelvrienden, Mark, regelmatig iets via Skype/Zoom. Een pubquiz, triviant. Leuk. Erg leuk om dat met een groep mensen te kunnen doen. De groep bestaat over het algemeen uit mensen uit Wales, Schotland en Canada en wij natuurlijk.

Mijn laatste les Zakelijke Kredietverlening ging via Virtual Classroom. Ook geen denderende verbinding; wel geluid, geen video. Zeer intensief. Japanse les gaat ook via Skype. Ook geen superoplossing, we zijn regelmatig onze sensē kwijt. Maar ach, alles beter dan helemaal niets.

Telefonisch of via whatsapp krijgen we regelmatig berichtjes met vragen hoe het met ons is of we worden gebeld. Zo doen wij dat ook. Even bellen, even whatsappen of even op anderhalve meter afstand vragen hoe het gaat. Het is nu eenmaal niet anders en iedereen doet zijn best contact te houden nu we allemaal thuis zitten. Zelf uit de meest onverwachte hoek (familie van moeders kant) komen er vragen. Van de kant waarvan ik het vooraf het meest zou verwachten, (bepaalde vrienden) helemaal niet. Jammer, maar we weten wel gelijk welke waarde we voor hen hebben in tijden van crisis 🙂

Vakantie => tuin

Nu de vakantie naar Japan definitief niet doorgaat, hebben we besloten die berg geld aan de tuin te spenderen. Hoog nodig na 20 jaar. Ophogen, vijver kleiner, grotere vlonder en een overkapping zodat we hoogzomer ook in de schaduw buiten kunnen eten, start 1 juni. Om alvast wat voorbereidend werk te kunnen doen (want dat scheelde in de prijs), heb ik vandaag besloten om na morgen gewoon twee weken vrij te nemen. Fijn om alvast te beginnen met die tuin en ik merk bovendien dat ik in toenemende mate moeite heb met mijn werk los te laten. De grenzen tussen werk en privé zijn er bijna niet als je alleen maar vanuit huis werkt (en een hoog arbeidsethos hebt). Morgen nog een dagje bikkelen en dan lekker even loslaten. Zin in.

Blijf gezond allemaal.

26 maart 2020

Covid-19 re

Stilstand

En toen was daar ineens een griepsoort, gerelateerd aan die andere enge griepen. Eerst daar ver weg in China, maar de wereld is klein en met wat carnaval en wintersport werd het zo in Nederland gebracht (en in de rest van de wereld trouwens). Hoogst besmettelijk en draconische maatregelen zijn aan de orde.

Een nieuwe woord in mijn woordenboek: zelfisolatie. Als ex-zuster kon ik mijn handen al goed wassen; dat was onderdeel van de opleiding.

Dat dit virus vooral gevaarlijk is voor ouderen en zwakkeren is ook niet echt nieuw, dat is de gewonde griep (Influenza) ook, maar daar hebben de meesten van ons wel antistoffen tegen gemaakt in de loop der tijd. Covid-19 is nieuw, voor ons allemaal. Dus kun je er in theorie erg ziek van worden .

We moeten thuiswerken of op zijn minst zoveel mogelijk thuisblijven. Buiten op anderhalve meter afstand van elkaar blijven, met max twee personen. De straten zijn stil, de lucht is leeg en het is ironisch genoeg prachtig weer buiten.

Alles is afgelast en uitgesteld. Ons superdeluxe tweesterren etentje bij FG Restaurant is verzet. Glastonbury gecanceld en verzet naar 2021. Foals verzet naar september en ons grote wandelavontuur gaat ook niet door. Ook dat wordt pas volgend jaar mei. Dat betekent vlucht, bus en verblijven omboeken of tegoedbonnen. Maar we stevenen op een mega-recessie af. Ik hoop dat die bedrijven volgend jaar nog bestaan.

Nee, misschien moet ik eerst maar eens hopen dat we allemaal nog leven volgend jaar. Mijn theorie? De natuur trapt op de noodrem. De wereld komt tot stilstand.

14 maart 2020

Covid-19

En de invloed op ons dagelijks leven

Met verbazing liep ik gisteren in de supermarkt om te aanschouwen hoe leeg de vakken van het toiletpapier, brood, groenten en conserven waren. Alsof het de laatste boodschappen zijn die men de komen de zes maanden kan kopen. Waarom zou je in je up 5 x 16-rollenpakken toiletpapier inslaan. Waarom? Ik begrijp er helemaal niets van. Eten inslaan kan ik begrijpen. Maar toiletpapier in een land waar het water zo uit de kraan loopt? Begrijp ik echt niets van. Onvoorstelbaar hoe iedereen met zichzelf bezig is. Het leven lijkt tot stilstand gekomen, iedereen trekt zich terug en we zitten het uit. Tenminste, degenen die geen andere verplichtingen hebben en die de keuze hebben om lekker in te slaan en thuis te zitten. Je zal maar in de zorg werken…

Zo was ik druk in de voorbereidingen op onze grote wandeltocht straks in mei. Ik wil weer heel graag dag voor dag gaan beschrijven hoe ons aanstaand grote wandelavontuur eruit gaat zien, maar om de hoek loert een hele grote spelbreker: Covid-19. Natuurlijk is Schotland ruim en onherbergzaam. Wandelen daar is al bijna social distancing op zich. Daarin zit volgens mij ook niet echt ons probleem. Zelfs als de héle TGOC zou worden afgelast, zie ik nog wel oplossingen: we kunnen op eigen houtje daarheen gaan en de tocht alsnog lopen. Dan maar geen penbadge, t-shirt en certificaat aan het eind in ontvangst nemen.

Het grootste probleem doet zich echter voor als het Verenigd Koninkrijk zou besluiten dat er geen inkomend personenverkeer meer zou mogen zijn en haar luchtruim sluit. Want de vlucht hebben we immers al geregeld. Als we het land niet in mogen, gaan we gewoon helemaal nergens heen. Dat zou op zijn minst k*t zijn, alhoewel ons aller gezondheid natuurlijk voorgaat. Geld is weer aan te vullen, dat komt wel, maar als we kunnen voorkomen dat iedereen besmet raakt door bewegend personenverkeer in te dammen, kunnen we daar alleen maar gehoor aan geven.

Het blijft nog even onzeker hoe de nabije toekomst eruit gaat zien. Met mijn werk heb ik kunnen regelen om voorlopig even thuis te werken, gelukkig ben ik in de gelegenheid om dat te doen. Even geen OV meer. Met zuslief ga ik voorzichtig het kamperen oppakken in de goede hoop dat alles goed zal komen en we hoe dan ook goed voorbereid moeten zijn als het onverhoopt wel door kan gaan. Bovendien is kamperen een goed excuus om er even uit te zijn en onze nieuwe slaapzak uit te proberen.

Voor latere zorg zijn de concerten (Foals in Afas Live op 14 april) en de festivals: Pinkpop (19-21 juni) en Glastonbury (24-28 juni). Spannend allemaal. Ik wens jullie allemaal heel veel gezondheid!

10 maart 2020

TGOC 2020, Voorbereiding tot en met Vrijdag dag 1

Een voorbereidend verslag / prep report

Edit, oktober 2020:
Omdat TGOC 2020 niet is doorgegaan en doorgeschoven naar 2021 én we overcrowding op de startplaatsen moeten voorkomen, is aanpassing van de route op de eerste twee dagen aan de orde. Dat betekent dat we gaan starten vanaf Strathcarron. Deze post komt dan ook te vervallen, ik zal een nieuwe actuele post maken.

15 jaar Smarts

Voordat het moment helemaal over is: het 15-jarig jubileum van mijn blog.

Browsing category: Van dag tot dag