Ik mag blij zijn als ik in september gevaccineerd ben…
Dat riep ik steeds. Nee, ik ben inderdaad geen wappie. Van Zuslief begreep ik de ernst van de Covid-situatie op de SEH. Maar opvattingen vanuit mijn opvoeding, de lessen vanuit het onderwijs dat ik volgde, maken wel dat ik me (nog steeds) afvraag of vaccineren nu wel zo goed voor de soort is. Virussen zijn t-lijers om het maar even zo te zeggen. Ze laten zich slecht vangen en zijn niet te bestrijden met antibiotica of penicilline. En ze veranderen, muteren continu. Het enige dat goed werkt tegen een virus is je eigen weerstand of in sommige gevallen een vaccinatie.
Smartie en doneeracties: wist niet dat ik het kon 🙂
Een van de zaken die ik hier nog niet genoemd heb, is mijn succesvolle doneeractie voor een buurt-AED. Want op 12 februari 2020, net voor alle Covid-sh*t losbarstte, maakte een app-je in de ‘veilige wijk app‘, dat ik het op me nam om de buurt te porren voor het financieren van een buurt-AED. Binnen 30 dagen een aardig bedrag bij elkaar krijgen via donaties van buren die ik niet eens allemaal ken. Het lukte gewoon. Uhh, wat?
Doneeractie
Een doneeractie is eigenlijk niet meer of minder dan geld inzamelen en in dit geval voor een goed en gezamenlijk doel: de buurt-AED.
AED
Philips HeartStart FRx AED
Een automatische externe defibrillator (AED) of hartstarter is een draagbaar toestel dat wordt gebruikt bij de reanimatie van een persoon met een hartstilstand (circulatiestilstand). Indien de hartstilstand het gevolg is van bepaalde levensbedreigende ritmestoornissen (ventrikelfibrilleren of polsloze ventrikeltachycardie) kan een elektrische schok van een AED het gestoorde hartritme doen stoppen. Dan krijgt het normale hartritme de kans om de controle terug over te nemen. In tegenstelling tot een gewone (manuele) defibrillator werkt een AED automatisch en kan zo ook door EHBO’ers, burgerhulpverleners en bedrijfshulpverleners gebruikt worden in een noodsituatie. AED’s worden daarom als eerste hulpmiddel geplaatst op openbare plaatsen. Het inzetten van een AED is een belangrijke schakel in de overleving van slachtoffers met een hartstilstand.
Burgerhulpverlener
Als burgerhulpverlener sta je aangemeld bij het reanimatie-oproepsysteem HartslagNu. Bij een hartstilstand in je buurt krijgt je via je mobiele telefoon een oproep om naar het slachtoffer te gaan. Het oproepsysteem HartslagNu werkt via de meldkamer van 112. Zodra er een melding van een hartstilstand binnenkomt, krijgen burgerhulpverleners in de buurt een oproep op hun telefoon. In het bericht staat het adres van het slachtoffer en de locatie/pincode van een AED die zij onderweg kunnen ophalen. Elke dag krijgen 40 mensen in Nederland buiten het ziekenhuis een hartstilstand. De overlevingskans is het grootst als je iemand binnen 6 minuten reanimeert en een AED aansluit. Als elke minuut telt, is snelle hulp van levensbelang.
Hoe werkt dat dan?
Via bepaalde sites, in mijn geval BuurtAED, haal je in 30 dagen samen met je buurt geld op voor een AED met buitenkast en 5 jaar service en onderhoud. BuurtAED is een initiatief van de Hartstichting en Philips. Gelijk bij de start van je actie krijg je een aanzienlijke korting van Philips. De korting is afhankelijk van welke AED en welke buitenkast je kiest. In mijn geval kreeg ik een korting van € 1.007,- op de totale prijs van € 2.667,- voor een kast met pincodeslot en een 5-jarig onderhoudscontract. Maar dat betekende dat ik mijn buurt nog wel zo ver moest krijgen om de overige € 1.660,- te doneren.
Wat maakt dat je geldinzameling lukte?
Energie, tijd en betrokkenheid, zoals eigenlijk met alles. Mailtjes, app-jes, flyers, nieuwsberichten en met name de geldstroom aan de gang houden. Veel bekendheid aan de actie geven en ook flink achter de laatste centjes aan zitten. Bereikbaar zijn, ook voor de mensen die geld contant wilden doneren. En de hulp van een aantal buren met de folders. Ook toen het geld binnen was en de AED met kast arriveerde in maart, moesten een aantal handige buurmannen hem ophangen en aansluiten. Dus ook daar heb je elkaar voor nodig. Sinds mei hangt de AED aan onze gevel en ben ik beheerder geworden van het apparaat en zijn kast.
Ben je er met een AED?
Nee. Want hij moet ook nog kunnen worden ingezet. De effectiviteit van de AED is afhankelijk van de snelheid waarmee het ding kan worden ingezet. Hoe sneller je bij degene bent die een hartstilstand krijgt, hoe groter zijn/haar overlevingskansen zijn. Dat betekent dat er voldoende mensen in de buurt van de AED moeten wonen die zo’n AED kunnen gebruiken. Wat daarvoor nodig is, is het (jaarlijks) volgen van een reanimatiecursus (vaak gratis via zorgverzekeraar) plus aanmelden (en beschikbaar zijn) als burgerhulpverlener op HartslagNu. Nu ben ik in een vorig leven wel zuster geweest, maar toch heb ik me ook aangemeld voor een cursus en heb het pasje op zak.
En Smartie, Is jullie AED al ingezet?
Ja. Al drie keer sinds hij hangt. De eerste keer kwam de politie hem ongebruikt terugbrengen. De tweede keer waren mijn buurman en ik niet de eersten die bij een oproep verschenen; de reanimatie was al in gang met een AED van de politie. Maar twee weken geleden heb ik hem zelf ingezet bij een reanimatie bij één van mijn buren. Dat was wel een dingetje. Hoewel ik binnen de minuut ter plekke was, bleek dat de melder inadequaat reageerde aan de meldkamer, waardoor de feitelijke melding te laat was. De AED wilde dan ook niet meer schokken helaas. De buur is (of eigenlijk was al) overleden.
Hoe vaak lukt een reanimatie?
De omstandigheden waren tijdens de laatste inzet perfect voor het doel dat de buurtAED dient: snel ter plekke en de reanimatie starten. Als de melder adequater gereageerd had naar de meldkamer was het slachtoffer waarschijnlijk levend en misschien wel op eigen kracht de ambulance in gegaan, volgens één van de ambulanceverpleegkundigen.
De afgelopen decennia zijn de kansen op overleving bij een hartstilstand buiten het ziekenhuis flink gestegen. Midden jaren ’90 was de overleving 9 procent. Inmiddels is dit percentage gestegen tot bijna 25 procent. Meerdere factoren zijn van invloed op de overleving:
het hoge percentage omstanders dat start met reanimatie voor de aankomst van de ambulance (in 75% van de gevallen);
het aansluiten van een AED;
een schokbaar beginritme.
Onderzoek wijst uit dat 90% van de overlevers het ziekenhuis in een redelijke tot goede neurologische conditie verlaat. (Bron: Hartstichting.nl)
Het is bijna februari en covid is nog hier. Op dit moment zitten we in een lockdown met een avondklok. Zuslief ontving gisteren haar tweede Pfizer vaccinatie en kan er voorlopig tegen. Ze is als SEH-verpleegkundige essentieel en krijgt -terecht- voorrang. Ik ben eigenlijk best onbeduidend en mag achter aansluiten. Met het gestuntel van de EU in de deals met de farmaceutica in het achterhoofd, denk ik dat ik ergens tegen het eind van 2021 aan de beurt ben voor mijn vaccinatie.
Post uit Newtonmore
Ali & Sue mailen regelmatig vanuit TGO headquarters met updates rondom de challenge. Ze vragen nog steeds mensen hun route in te zenden voor zover nog niet iedereen dat gedaan heeft. Maar ook bouwen ze een voorbehoud in. Het ziet er covid-wise ook niet zo goed uit voor mei. Er zijn Britse, Zuid-Afrikaanse en Braziliaanse varianten van het virus in omloop. En waar ik me ook zorgen over maak is dat het AstraZeneca vaccin, dat vooral in de UK gebruikt wordt, volgens het Robert Koch Instituut minder effect heeft bij mensen ouder dan 65 jaar. Uiteraard wordt dat in de UK, waar nu inmiddels zo’n 6 miljoen mensen zijn gevaccineerd, betwist. Geen idee of die effectiviteit nog van invloed zal zijn op het loslaten van de maatregelen te zijner tijd, we gaan het meemaken.
Wat de challenge betreft wordt er wel nagedacht over alternatieven. Natuurlijk kunnen we een jaar overslaan, maar liever niet. We kunnen de tocht ook verplaatsen naar juni of juli. Van Zuslief weet ik al dat zij in die periode niet kan. Een van onze Engelse medewandelaars zal dan ook niet meelopen en ik snap best waarom: midges. Hoe later in de zomer hoe meer dat er zullen zijn. Maar ja, alleen al het feit dat Zuslief niet later kan lopen, zal bij verplaatsen betekenen dat wij overslaan tot volgend jaar. Het zal toch in 2022 wel weer een beetje terug naar normaal zijn *doet schietgebedje*?
Deel van onze routesheet
Alternatieven
Koffiedik kijken. Want zo zien alternatieven er op dit moment uit. Maar, door een vage waas in de nabije toekomst kijkend, zouden we de volgende opties hebben:
Is de challenge afgelast, maar is reizen naar de UK en Schotland mogelijk, dan zou het kunnen zijn dat we de tocht alsnog gaan lopen. Dan maar niet georganiseerd, gewoon op eigen houtje. De vluchten zijn geboekt, de accomodaties tussendoor ook. Als die onverhoopt gesloten blijven, gaan we de hele tocht wildkamperen. Onze medewandelaars hebben al te kennen gegeven desnoods een keer naar de Hooglanden te rijden om her en der langs onze route eten te gaan verstoppen als herbevoorrading onderweg niet mogelijk is. In het allereerste geval zullen we eten voor twee weken moeten meenemen. Geen idee of dat realistisch is, maar ik gok dat dat niet nodig hoeft te zijn. We zullen vast ergens pakjes heen mogen sturen.
Gaat die hele tocht niet door omdat we niet naar de UK mogen reizen, maar wel elders binnen Europa, dan zou ik opnieuw naar de Dolomieten willen afreizen. Waarschijnlijk niet met Zuslief, maar wel met wederhelft. Hup de auto in en gaan met die banaan. Tentje mee om daar te kamperen en onderweg overnachten in de auto als een ander verblijf niet kan.
Kilometers maken
Met enige regelmaat maken Zuslief en ik wandelkilometers. Sinds kort ook weer met een volle rugzak om. Is het niet als training voor de challenge, dan wel om die coronakilo’s eraf te wandelen. Want ook nu weer geldt: alle kilo’s die er eerder af zijn, hoeven we niet mee te zeulen. Dat doen we in NL en als het even kan naar een gebied waar het niet al te druk is. Zo waren we laatst in het Mastbos in Breda en op de Amerongse Berg in de Utrechtse Heuvelrug. Beetje oppassen dat je niet op de hoofdpaden loopt. Kies je de kleinere paadjes, vooral die met veel modder, dan blijf je weg van de grootste meute. Het is een beetje behelpen. De Amerongse berg is met zijn 66 meter geenszins te vergelijken met Schotland. We kunnen nu de afstanden trainen, maar de hoogtes niet. Zodra het weer kan schieten we de Ardennen in, of de Eifel. Of pikken we een weekendje Dartmoor zoals in voorjaar 2020 eigenlijk al het plan was maar niet doorging. Ja, het is een beetje behelpen, maar we vermaken ons best.
Echt. Wie dit toch allemaal bedacht heeft. Het begint al met Sinterklaas. Pleegbuurkind bedacht dat het leuk was om er dit keer echt iets aan te doen met lootjes trekken en gedichten. Gelukkig niet ook nog eens surprises en gelukkig had ik Zuslief, dus met dat gedicht kwam het goed. Nou was dat gedicht niet zo erg, maar het kadootje wel. Het moest aardig blijven en de prijs daarom onder de € 15,-. Ik vond iets leuks bij een coole outdoorwinkel in het Verenigd Koninkrijk. Keurig eind tweede week november besteld, want Black Friday enzo.
Dag 5: dinsdag 17 mei 2021: Ault-na-Goire – Glen Mazeran, 28,5 km
Dit bericht is onderdeel van een aantal berichten die gaan over de wandeltocht die mijn zus en ik in mei 2021 gaan lopen. Met deze berichten probeer ik mezelf voor te bereiden op de tocht. Door de route stap voor stap uit te schrijven, zie ik welke bijzonderheden we onderweg tegen gaan komen en kan ik alvast een beetje inplannen waar we wanneer zullen aankomen. Daarnaast hoop ik dat het voor jou als lezer ook leuk is om mee te gaan in onze voorpret. Op zijn minst hoop ik dat er een klein beetje informatieve waarde zit in deze berichten. Schotland is immers een prachtig land!
Dag 5 alweer. Vandaag is de dag dat we aan de andere kant van de Great Glen Fault verder lopen. Vandaag is ook een dag van de Monadhliath Mountains. Een deel van onze route van vandaag is op bestaande paden en een stukje moeten we zelf navigeren.
From Ault na Goire – Errogie – NE to Aberarder House – SSE following Allt Mor & Glen Mazeran to just after Glen Mazeran Lodge
Dag 5: Ault-na-Goire – Glen Mazeran
Onze vetter schreef over vandaag: this is a good way across the Monadhliath which I have used myself. There is a shooters hut at the end of the Allt Mor track (NH 654225) which is a good place for a stop. Glen Mazeran is beautiful and usually holds a good number of deer.
Tja, Corona-zomer 2020 – het vervolg. Wat te doen in drie vrije weken? Zoals eerder gemeld waren de plannen: weekje klussen, weekje met mijn betere helft en een klein weekje met Zuslief naar Zwitserland. Wonder boven wonder werd die oude Peugeot van ons gekeurd en hij kan er weer een jaartje mee door. Er staat nu zo’n 330.000 kilometer op de teller. We verwachten binnenkort een bloemetje van Peugeot om ons te feliciteren met het feit dat het ding nog steeds naar behoren draait. De parkeersensoren doen het niet meer en de airco moet nagekeken, maar los van dat doet ‘ie het nog steeds prima. Hij mag nog een rondje mee.
Eerste weekje vakantie
Klussen, dat stond die week op de agenda. Het dakterras moest voorzien worden van een nieuwe vlonder en er moesten nog wat kleine dingetjes in de tuin gedaan worden. Het was mooi weer. Ik had het helaas te druk om te gaan wandelen. Het Roots-pad blijft dus een uitdaging voor een andere keer.
Buurmeisje S. is hier niet meer weg te slaan. Onder de overkapping chillen, met de katten spelen en kroelen, het kan niet op. “Wat eten jullie?” vraagt ze aan ons. En aan haar ouders: “En wat eten jullie?” Om vervolgens daar te eten waar het lekkerst wordt gegeten. Geef haar eens ongelijk. Met haar ging ik naar de pluktuin, waar we prachtige bossen bloemen plukten.
Ook moesten we plannen maken voor de tweede week van de vakantie. Maar wat wilden we gaan doen? De auto deed het, dus vliegen hoefde niet. Maar kamperen is meer iets voor mij en niet voor wederhelft en hetzelfde geldt voor langeafstandswandelen.
Tweede weekje vakantie
We wilden er wel even helemaal uit. Vooral ook omdat ik voor een drukke periode stond: afscheid nemen van de ene job en voorbereiden op de andere. Op de een of andere manier kan ik ook echt pas aan iets nieuws beginnen als ik daar klaar voor ben. Dat maakte dat we besloten naar Duitsland te gaan. Buurmeisje S. zorgde met veel plezier voor de katten en had zo ineens ons huis, onze televisie en de wifi voor haar alleen.
Via AirBnb boekte ik een appartement in Sankt Goar. Een klein gehucht waar ons appartement één rijtje huizen en een provinciale weg van de Rijn af lag. Dus niet de Moezel en ook niet de Eifel dit keer. De eigenaar beloofde een contactloos verblijf: de sleutels werden vrijgegeven via een sleutelkluisje. Helemaal corona-proof.
Het appartement bleek prima, eigenlijk iets te groot voor ons met zijn tweetjes, maar van alle gemakken voorzien; zelfs een wasmachine. We hebben, wandelend over diverse wandelroutes, flinke kilometers gemaakt. De mensen zijn er erg aardig, iedereen hield zich keurig aan de corona-regels. Het leven is er ook goedkoop; voor diesel betaal je er nog geen euro.
Samengevat
Loreley, Rheinsteig, kastelen, Koblenz (mét kabelbaan), de best wel snel stromende Rijn, (lelijke) campercampings, de veerpont naar de overkant, mondmaskers, lekker oubollig Rijnreisje *, halve liters bier per keer, vers fruit zomaar van vrijstaande bomen plukken, de mooiste uitzichtpunten, de Geierlay-brug met eenrichtingsverkeer, Traumschleifen, met de lokale trein, prachtig weer, een gevaarlijke klim en pittige afdalingen over gladde leibrokken.
We hebben een heerlijke week in ons buurland gehad en het bleek een mooie oefening voor week 3 van de vakantie. Zelfs bij mijn betere helft is een wandelvlammetje gaan branden. Hij nam met plezier mijn nieuwe snel-bij-Decathlon-Koblenz-gescoorde-want-vergeten wandelstokken over. Op zondag kwamen we terug thuis.
* Tijdens dat Rijnreisje kreeg ik het voor elkaar om mijn camera (Sony DSC RX100-m IV) op de boot te laten liggen. Gewoon, in het tasje met de schouderband om de stoel waarin ik had gezeten. Ik kwam er pas achter toen we de volgende ochtend weer op pad gingen. In eerste instantie dacht ik: reisverzekering. In tweede instantie belde ik de rederij en wat bleek: de camera hing er nog gewoon en ik kon hem ophalen. Wat een gelukkie! Niks reisverzekering.
Derde weekje vakantie
Met Zuslief hàd ik gepland om naar Arolla in Zwitserland te gaan. We wilden gaan kamperen en wandelen. Meer basic dus dan het weekje in Duitsland. Ondanks rugpijnklachten van Zuslief, zouden we op dinsdagavond vertrekken. Op dinsdagavond omdat we allebei tot dan toe druk waren met afspraken. Echter in de loop van dinsdag bleek dat de weersvooruitzichten voor Arolla niet al te best waren, er werd eigenlijk alleen maar regen voorspeld. Wat te doen? We hebben zo’n beetje van elk bergdorp en campinglocatie de weersverwachting bekeken en alleen aan de andere kant van de Alpen leek het redelijk mooi weer te gaan worden, richting Bolzano dus.
Arolla, links in het rood. Onze nieuwe bestemming rechts in het grijs.
Zwitserland werd Italië
We besloten op dat moment Arolla in Zwitserland te bewaren voor een volgende keer en voor nu te hopen op een paar dagen mooi weer in Italië. Jammer van het vignet wel. Handig van kamperen met een tentje is dat het (bijna) altijd op de bonnefooi kan. We hadden niets gereserveerd en hoefden dus ook niets te annuleren. Dus huppetee: op dinsdagavond laat de rugzakken in de auto en op weg via Duitsland, Oostenrijk (oh sjips, 100 kilometer na de grens kwamen we er achter dat ook in Oostenrijk het rijden met een vignet verplicht is) naar Italië. Onderweg bespraken we de mogelijkheid om eventueel af te sluiten met Venetië. Dat ligt immers op steenworp afstand van de regio waar we naartoe reden.
Posh-camping
At the foot of Alpe di Siusi/Seiser Alm, the largest high alp in Europe, in the middle of the Dolomites UNESCO World Heritage
In de ochtend blijkt de speld die we geplaatst hebben op Waze ons een dorpje in te leiden waar geen camping is. Echter op een paar kilometer afstand en tig haarspeldbochten verder vinden we, op de laatste benzinedampen, een benzinepomp en een camping. Dat blijkt echt een posh-camping te zijn: Camping Seiser-Alm. Prachtig gelegen, voorzien van alle luxe en daarbij ook nog eens een fenomenaal uitzicht op de Seiser-Alm. Dit is Italiaans gebied, maar de Duitse taal heeft de voorkeur. In de winter wordt hier volop geskied.
Foto van de website van de camping
De camping is niet goedkoop, maar ligt prachtig. Het was er overigens retedruk. Veel vaste seizoensplaatsen, maar ook heel veel campers. Op een aparte weide was plek voor een aantal tentjes. Op een paar minuten rijden van de camping is er de kabelbaan naar de Seiser-Alm of Alpi di Siusi. Daar zijn we, na het opzetten van de tentjes, direct een kijkje gaan nemen. Tegen 19 uur moesten we terug omdat de kabelbaan sloot.
Bärenfalle
De volgende dag hebben we een heel stuk over de Bärenfalle-route gewandeld richting het Schlern plateau. Door de rugklachten van Zuslief durfden we het niet aan het hele stuk naar het plateau te lopen, maar we hebben best een aantal kilometers gewandeld en opnieuw prachtige uitzichten gezien.
The Bärenfalle trail (= bear’s trap) is one of the more strenuous hikes to the Schlern plateau. It starts at around 1200m and tops out at 2563m thus covering an elevation gain of 1300m, which with ups and downs will amount to roughly 1600m overall. It is a very steep trail and thus is very hard to descend. Bärenfalle is a narrow gorge on brittle ground and in its middle section a system of bridges and staircases has been set up to protect it.
Basic camping
Terug bij de camping aangekomen, besloten we op te breken en op zoek te gaan naar een camping die meer bij ons past: meer basic en…alvast een beetje richting Venetië. We vonden een camping bij Forno di Zoldo: Camping le Bocole. Ook hier zijn vooral seizoensplaatsen waarvan de meeste eigenaren niet aanwezig waren. Er was een trekkersveldje voor de tentjes waar wij alleen stonden. We hebben onszelf in de avond beziggehouden met ‘lichtschrijven‘ met de camera. De volgende dag hebben we een pittige wandeling gemaakt over een pad (sentiero 531) dat waarschijnlijk de afgelopen 15 jaar niet is onderhouden. Vastgelopen bij te snel stromend water en opnieuw terug onder en over omgevallen bomen. Met de nodige krassen en schrammen kwamen we terug op de camping.
Venetië
De volgende dag vroeg op weg naar Venetië. Wat een gekke gewaarwording om een vrij leeg Venetië te zien. Uiteraard hebben we de lokale economie gespekt en hebben we ons laten varen met een gondel. Ook de inwoners van Venetië kunnen wel een steuntje in de rug gebruiken nu er geen cruiseschepen en bussen met hordes toeristen komen. Het water was er superschoon en de stad stinkt niet. Elk nadeel heb z’n voordeel, denk ik dan maar. Tegen een uur of 3 op de zaterdagmiddag vonden we het welletjes en zijn we ingestapt en op huis aangereden. Het was goed zo. De vakantie was -ondanks al het corona-gedoe- eigenlijk gewoon super. Wat rest zijn de herinneringen en de beelden hieronder.
Laatste reacties