Browsing category: Werk

“Te snel toegeven, blij zijn met wat je krijgt… terwijl je eigenlijk meer zou kunnen verdienen. In ieder geval zijn het de mannen die in zo’n geval beter onderhandelen en een hoger maandbedrag binnen halen. Het verschil in salaris is behoorlijk te noemen. Werkende vrouwen boven de 35 jaar verdienen per jaar gemiddeld 3662 euro minder dan mannen, zo meldt het AD. Het zou onder meer te wijten zijn aan de slechte onderhandelingstechniek van vrouwen. Bedrijven en politiek moeten maatregelen nemen tegen de loonkloof, maar vrouwen moeten zelf ook actie ondernemen, zo stelt een hoogleraar psychologie betrokken bij het Nationaal Salaris Onderzoek. Het gevolg van een lager salaris is de mindere financiële zelfredzaamheid van vrouwen. Daarnaast riekt het ook naar discriminatie. Bij gelijke ervaring en kennis zouden zowel man als vrouw hetzelfde betaald moeten krijgen. Dat is in veel gevallen dus niet zo.”

Bron:https://50plusinnederland.nl/vrouwen-onderhandelen-niet-goed-over-hun-salaris/

Al een tijdje zat het me dwars: dat sommige collega’s meer salaris ontvangen dan ik. Vooral ook waarom. Niet omdat ze uitstekend functioneren, maar omdat ze het destijds op een akkoord hebben gegooid met hun manager. Ik schreef al eens over die manager die een foutje maakte en mij daarmee de indruk gaf dat hij mij die periodiek wilde toekennen. In onze CAO is bepaald dat als zo’n periodieke verhoging langer dan 5 jaar is toegekend, die structureel onderdeel van je salaris wordt. Er dus ook nooit meer van af gaat. Grote vraag voor mij was dan ook of ik ooit nog op het zelfde salarisniveau als mijn collega zou komen en wat ik er nog meer voor moet doen dan dat ik tot op heden doe. Gek detail is ook dat we met vier zijn, waarbij de mannen beiden meer salaris krijgen dan de twee vrouwen. Maf of niet?

Met de mededeling dat ik opnieuw een andere manager ga krijgen in de periode dat we eigenlijk beoordeeld zouden moeten worden, was voor mij de maat vol. Een nieuwe manager betekent immers weer opnieuw zo’n relatie opbouwen en in mijn geval weer terug op de eerste trede op de ladder op weg naar zo’n periodiek.

Nu ben ik een bescheiden mens en brutaal als het nodig is, maar als dat voor mezelf is toch ietwat onzeker. Ik doe altijd mijn best, voor minder doe ik het niet. Ik wil mijn salaris waard zijn en klagen doe ik niet snel. Volgens de quote hierboven ben ik niet de enige (vrouw) die daar zo in (of mee) zit. Maar hoe bepaal je voor jezelf nu of dat wat je doet in pas is met wat de anderen doen in een sector waarin niet met harde cijfers gewerkt wordt? We produceren immers geen doosjes die gemakkelijk te tellen zijn, klanttevredenheid wordt alleen algemeen gemeten, klachten krijg ik niet en een beoordeling op mijn functioneren ook niet. Daarom ging ik zelf op zoek. Bij gelegenheid vroeg ik collega’s hoeveel uur ze werkten en hoeveel werk ze verzetten. Natuurlijk weet ik dat alles relatief is, maar liever een relatief houvast dan helemaal geen. De uitkomsten vielen niet tegen en gaven mij het gevoel dat ik genoeg reden had om de Baas-boven-Baas eens te mailen met mijn zorgen en het verzoek met hem in gesprek te gaan. Spannend, want in mij zit een zin die er door mijn moeder is ingebakken: “Wie vraagt, wordt overgeslagen!”. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me hoe beperkend deze zin eigenlijk werkt in het kader van voor jezelf opkomen. Ik ben niet de enige die er zo over denkt. Kijk hier maar.

Baas-boven-Baas reageerde gelukkig direct en een afspraak werd gemaakt. Dan ontstaat er zo’n windwak tussen de afspraak en het moment dat de afspraak daar is. Ik ben een transparant mens en ik kan ook niet tegen stiekem gedoe. Ik ventileer dus ook waar ik mee zit en ik weet ook dat ik daarom nooit in een leidinggevende positie wil zitten. Ik heb echt de pest aan verborgen agenda’s. Dus binnen no time wisten een aantal van mijn collega’s dan ook van de afspraak. Mijn betere helft zei me nog dat het niet handig was dat ik er zo open over ben. Maar ik kan gewoon niet anders. Daarnaast ga ik dan maf overdenken: “Ben ik niet te brutaal? Wees toch eens tevreden met wat je hebt, er zijn er zoveel die minder hebben! maar je verzet binnen je team het meeste werk! Daarnaast zit je in al die werkgroepen, je wordt daarvoor verder niet gecompenseerd! En als je eens vrij neemt nemen ze met heel veel moeite je werk over!” …nou ja, zo gaat dat dan.

Ondertussen vernam ik van een net zo open collega die op een andere vestiging werkt en die in eenzelfde salarispositie zit, dat hij -zonder gesprek notabene- een extra beloning gaat krijgen. Het duiveltje op mijn schouders fluisterde: “Zie je wel! Een man, hij wel. En als hij het zonder gesprek al voor elkaar heeft, nou dan weet je de uitkomst voor jou wel!” Ik wilde niet aan dat idee toegeven en bovendien zei mijn betere helft: ” Joh, in dat gesprek gaat hij jou ook die beloning toekennen”. Ik was er toch niet helemaal zeker van, maar besloot kordaat het gesprek in te gaan. In ieder geval aan te geven dat ik al heel lang op dit moment wacht, maar dat het me steeds door de neus geboord wordt door wisselend management. Dat ik het gek vind dat er verschil is tussen mannen en vrouwen. En ik wilde de vraag stellen wat ik nog meer moet doen om die extra beloning te krijgen.

Het gesprek verliep goed en voor ik het wist kreeg ik een compliment en bleek ik voorgedragen voor een extra beloning (net als die andere collega). Tegelijkertijd gaf Baas-boven-Baas aan dat hij het op prijs stelde dat ik hem erover gemaild had. Op de een of andere manier werkt dat zo. Van de mannen die ik ken weet ik dat ze er stuk voor stuk ook zo om hebben gevraagd, dus wellicht ligt de sleutel voor vrouwen inderdaad in het vragen. Daarom deze Tip van Flip voor vrouwen en verder gewoon voor iedereen: Als je vindt dat je meer beloning waard bent: vraag er dan om en geef aan waarom.