Werk

2023

Een terugblik

Werk

Tja, wat zal ik er eens van zeggen. Een haat-liefde verhouding inmiddels. Ik werk in 2024 32 jaar voor Baas. Jawel, 32! Ongelooflijk. In 1992 onderaan de ladder begonnen en via verschillende werkplekken en opleidingen tot waar ik nu ben. In mijn mails verschijnen de notulen van de Raad van Bestuur. Over twee weken ga ik op stap met een van de leden. Waarom dan haat-liefde?

2023 Meer lezen »

Cherry Oh Baby

Ik denk ik dat in 1989 mijn eerste echte personal computer had. Zo een met van die grote 5,25″ floppy’s, een IBM PC XT. Ik moest verslagen en een scriptie maken voor mijn opleiding tot verpleegkundige. Tot die tijd ging alles met een (elektrische) typemachine, correctielint en carbonpapier. Mijn ouders hadden niet veel geld, maar wel een groot netwerk (mijn moeder vooral) en op de een of andere manier kregen we een computer in huis. Met een matrixprinter en kettingpapier.

Het geheugen van de computer was klein, niet eens groot genoeg om er Wordperfect in zijn geheel op te zetten, maar het hoogstnoodzakelijke ging nog net.

IBM PC XT
Het startscherm

Ergens zo rond 1993 kocht ik mijn eigen eerste computer. OS/2 Warp was het nieuwste besturingsysteem en zag er grafisch gelikt uit. Maar waarom weet ik niet meer, het werkte niet goed en onder garantie mocht ik terug naar Windows 3.1 en later 3.11.

Internet werd voor mij in 1994 een dingetje. De computer had een modem en via de gewone telefoonlijn kon je inbellen. Tegen betaling uiteraard. Ik werd lid van de DDS, de digitale stad Amsterdam. Mijn eerste inbelrekening was fl 500,-. Had ik er even geen rekening mee gehouden dat ik naar Amsterdam belde. Leermomentje zeg maar. Maar leuk was het. Je kon er andere -online- mensen gewoon op naam zoeken en tegenkomen. Van AVG hadden we nog niet gehoord. In versie 1 (die had een unix command-prompt interface) kon je post ophalen op het postkantoor, er was een plein en de enkele links naar buiten konden worden benaderd via het station.

De Digitale Stad 1.0

In die tijd had ik een manager (ik noem ‘m ‘Cherry Oh Baby’) die net zo’n computernerd bleek als ik. Welk modem heb jij? 14K4 of al sneller? Hoeveel geheugen op je videokaart? Nieuwe spellen, maar vooral ook: hoe kreeg je ze werkend? Vaak moest in DOS de autoexec.bat of de config.sys aangepast worden, zodat er meer of sneller geheugen aangesproken kon worden tijdens het opstarten. Ervaringen konden we uitwisselen. We ontdekten IRC, hoe je op afstand via de computer elkaar kon vinden in chatrooms. Ik heb er goede herinneringen aan en ik leerde mezelf met computers omgaan. De DOS diskettes en Windows 3.11 cd heb ik nog steeds.

Maar even terug naar die manager en de link met het geheugen. Die manager is al een hele tijd mijn manager niet meer. Sterker nog; hij heeft Baas al een hele tijd geleden verlaten om een eigen bedrijf te beginnen. We vonden elkaar nog wel eens via weblogs en social media. Afgelopen week vernam ik dat hij sinds een jaar of twee Alzheimer heeft. Wat!? Zo’n pientere kerel waarvan ik nooit begreep dat hij niet eerder wegging bij Baas. Goede gesprekken hadden we, niet alleen over computers, maar over alles, over het leven. Ik ben me rot geschrokken. Ik heb zijn vrouw direct gemaild en ze antwoordde dat ze het gelukkig nog goed hebben samen, maar dat hij niet meer computervaardig is. Vandaag heb ik tig filmpjes van de Alzheimerstichting bekeken, omdat ik vond dat ik dat moest.

Computerontwikkelaars proberen met code het menselijk brein na te bootsen en zo kunstmatige intelligentie te ontwikkelen. Met DOS op die oude computers kon ik, door een bepaalde regel onder een andere regel te plaatsen, geheugen vrijmaken zodat de computer na opnieuw opstarten beter ging functioneren en ik dat spel wel kon spelen. Kon ik dat ook maar doen voor mijn manager met Alzheimer: gewoon even zijn dagroutine wijzigen en opnieuw opstarten. Dan heb ik extra geheugen vrijgemaakt en is hij weer zijn oude zelf.

Cherry Oh Baby Meer lezen »

Wie vraagt, wordt overgeslagen!

“Te snel toegeven, blij zijn met wat je krijgt… terwijl je eigenlijk meer zou kunnen verdienen. In ieder geval zijn het de mannen die in zo’n geval beter onderhandelen en een hoger maandbedrag binnen halen. Het verschil in salaris is behoorlijk te noemen. Werkende vrouwen boven de 35 jaar verdienen per jaar gemiddeld 3662 euro minder dan mannen, zo meldt het AD. Het zou onder meer te wijten zijn aan de slechte onderhandelingstechniek van vrouwen. Bedrijven en politiek moeten maatregelen nemen tegen de loonkloof, maar vrouwen moeten zelf ook actie ondernemen, zo stelt een hoogleraar psychologie betrokken bij het Nationaal Salaris Onderzoek. Het gevolg van een lager salaris is de mindere financiële zelfredzaamheid van vrouwen. Daarnaast riekt het ook naar discriminatie. Bij gelijke ervaring en kennis zouden zowel man als vrouw hetzelfde betaald moeten krijgen. Dat is in veel gevallen dus niet zo.”

Bron:https://50plusinnederland.nl/vrouwen-onderhandelen-niet-goed-over-hun-salaris/

Al een tijdje zat het me dwars: dat sommige collega’s meer salaris ontvangen dan ik. Vooral ook waarom. Niet omdat ze uitstekend functioneren, maar omdat ze het destijds op een akkoord hebben gegooid met hun manager. Ik schreef al eens over die manager die een foutje maakte en mij daarmee de indruk gaf dat hij mij die periodiek wilde toekennen. In onze CAO is bepaald dat als zo’n periodieke verhoging langer dan 5 jaar is toegekend, die structureel onderdeel van je salaris wordt. Er dus ook nooit meer van af gaat. Grote vraag voor mij was dan ook of ik ooit nog op het zelfde salarisniveau als mijn collega zou komen en wat ik er nog meer voor moet doen dan dat ik tot op heden doe. Gek detail is ook dat we met vier zijn, waarbij de mannen beiden meer salaris krijgen dan de twee vrouwen. Maf of niet?

Met de mededeling dat ik opnieuw een andere manager ga krijgen in de periode dat we eigenlijk beoordeeld zouden moeten worden, was voor mij de maat vol. Een nieuwe manager betekent immers weer opnieuw zo’n relatie opbouwen en in mijn geval weer terug op de eerste trede op de ladder op weg naar zo’n periodiek.

Nu ben ik een bescheiden mens en brutaal als het nodig is, maar als dat voor mezelf is toch ietwat onzeker. Ik doe altijd mijn best, voor minder doe ik het niet. Ik wil mijn salaris waard zijn en klagen doe ik niet snel. Volgens de quote hierboven ben ik niet de enige (vrouw) die daar zo in (of mee) zit. Maar hoe bepaal je voor jezelf nu of dat wat je doet in pas is met wat de anderen doen in een sector waarin niet met harde cijfers gewerkt wordt? We produceren immers geen doosjes die gemakkelijk te tellen zijn, klanttevredenheid wordt alleen algemeen gemeten, klachten krijg ik niet en een beoordeling op mijn functioneren ook niet. Daarom ging ik zelf op zoek. Bij gelegenheid vroeg ik collega’s hoeveel uur ze werkten en hoeveel werk ze verzetten. Natuurlijk weet ik dat alles relatief is, maar liever een relatief houvast dan helemaal geen. De uitkomsten vielen niet tegen en gaven mij het gevoel dat ik genoeg reden had om de Baas-boven-Baas eens te mailen met mijn zorgen en het verzoek met hem in gesprek te gaan. Spannend, want in mij zit een zin die er door mijn moeder is ingebakken: “Wie vraagt, wordt overgeslagen!”. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me hoe beperkend deze zin eigenlijk werkt in het kader van voor jezelf opkomen. Ik ben niet de enige die er zo over denkt. Kijk hier maar.

Bron:https://www.womeninc.nl/thema/loonkloof/wat-is-de-loonkloof/

Baas-boven-Baas reageerde gelukkig direct en een afspraak werd gemaakt. Dan ontstaat er zo’n windwak tussen de afspraak en het moment dat de afspraak daar is. Ik ben een transparant mens en ik kan ook niet tegen stiekem gedoe. Ik ventileer dus ook waar ik mee zit en ik weet ook dat ik daarom nooit in een leidinggevende positie wil zitten. Ik heb echt de pest aan verborgen agenda’s. Dus binnen no time wisten een aantal van mijn collega’s dan ook van de afspraak. Mijn betere helft zei me nog dat het niet handig was dat ik er zo open over ben. Maar ik kan gewoon niet anders. Daarnaast ga ik dan maf overdenken: “Ben ik niet te brutaal? Wees toch eens tevreden met wat je hebt, er zijn er zoveel die minder hebben! maar je verzet binnen je team het meeste werk! Daarnaast zit je in al die werkgroepen, je wordt daarvoor verder niet gecompenseerd! En als je eens vrij neemt nemen ze met heel veel moeite je werk over!” …nou ja, zo gaat dat dan.

Ondertussen vernam ik van een net zo open collega die op een andere vestiging werkt en die in eenzelfde salarispositie zit, dat hij -zonder gesprek notabene- een extra beloning gaat krijgen. Het duiveltje op mijn schouders fluisterde: “Zie je wel! Een man, hij wel. En als hij het zonder gesprek al voor elkaar heeft, nou dan weet je de uitkomst voor jou wel!” Ik wilde niet aan dat idee toegeven en bovendien zei mijn betere helft: ” Joh, in dat gesprek gaat hij jou ook die beloning toekennen”. Ik was er toch niet helemaal zeker van, maar besloot kordaat het gesprek in te gaan. In ieder geval aan te geven dat ik al heel lang op dit moment wacht, maar dat het me steeds door de neus geboord wordt door wisselend management. Dat ik het gek vind dat er verschil is tussen mannen en vrouwen. En ik wilde de vraag stellen wat ik nog meer moet doen om die extra beloning te krijgen.

Het gesprek verliep goed en voor ik het wist kreeg ik een compliment en bleek ik voorgedragen voor een extra beloning (net als die andere collega). Tegelijkertijd gaf Baas-boven-Baas aan dat hij het op prijs stelde dat ik hem erover gemaild had. Op de een of andere manier werkt dat zo. Van de mannen die ik ken weet ik dat ze er stuk voor stuk ook zo om hebben gevraagd, dus wellicht ligt de sleutel voor vrouwen inderdaad in het vragen. Daarom deze Tip van Flip voor vrouwen en verder gewoon voor iedereen: Als je vindt dat je meer beloning waard bent: vraag er dan om en geef aan waarom.

Wie vraagt, wordt overgeslagen! Meer lezen »

Indesign CC

W

eet je nog van die valkuil en dat ik ineens redacteur van een blaadje werd? Het eerste blaadje van mijn hand kwam in december uit Word gerold. Want: Pages is zoooo Mac en Word zoooo universeel… Maar Word is ook best vreselijk.

Ik moest dus op zoek naar alternatieven: Indesign is je-van-het, maar prijzig. Toch maar naar Scribus dan, gratis open source DTP-software. Na overleg met de beoogde drukker, bleek dat die toch de voorkeur had voor Indesign. Joh natuurlijk, maar waar haal ik het vandaan?! Ik doe dat redactie werk vrijwillig, staat niet eens een vergoeding tegenover. Ik wil best wat doneren, maar iedere maand € 26,- naast die € 10,- die ik al voor Photoshop betaal, vind ik te. En oja, ook nog even al die uren die erin gaan zitten.

Of we als ANBI korting krijgen, is nog een brug te ver, blijkt. De gemiddelde leeftijd van het bestuur is hoog en hoewel ze heel erg hun best doen, is niet iedereen even digitaal. Dus daar zat ik met een half Scribus-concept en de wens van de drukker om Indesign. Een studentenlicentie zou een oplossing zijn, maar ik ben geen student. Met een studentenlicentie krijg je een berg korting op alle Adobe-apps. Ik kan me inschrijven op een school, een studenten-emailadres krijgen en me daarmee inschrijven voor de studentenversie. Maar wat als ik dat email-adres niet geverifieerd krijg, want ik ben tenslotte geen student. Een ander riep: ‘Ik gebruik een gehackte oude versie, is dat niet iets?’ Nou wil het feit dat ik aan een Mac werk en Mac’s en gehackte versies is meestal een no-go. Dus ook geen optie.

Ik zit nu met een proefversie van Indesign, maar hoe het straks verder moet, weet ik nog niet. wat ik wel weet is dat het een prach-tig programma is. Misschien scheelt het dat ik Photoshop best aardig in de vingers heb, maar Indesign is echt top. Vrij intuïtief en het resultaat is super. Ik zou het bijna voor mezelf aanschaffen.

En dan ongevraagd iedere week zelf in elkaar geflanste blaadjes naar iedereen sturen. Hahaha!!! Maar ja. Lang verhaal kort: het is klaar. Hehe.

(Klik voor veul groter!)

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

Indesign CC Meer lezen »

Tijd gaat voort

En zo is de vakantie alweer lang achter de rug. Het werkzame leven weer opgepakt en vol verder met het leren van mijn nieuwe werkzaamheden. Het is leuk, het is uitdagend. Apart dat ik van intensieve gesprekken nu ineens naar de technische kant ben overgegaan. Ik loop nu met een centimeter en een waterpas in mijn tas. Ja echt! Al langer wist ik dat mijn bureaustoel thuis niet goed was. Niet alleen erg oud, maar ook niet in te stellen. Toenemende pijn in mijn rug én kennis van ergonomische oplossingen, maakt dat ik op zoek ging naar een goede tweedehands bureaustoel. Gevonden via Marktplaats. Blij mee.

IMG_9382

De coaching ligt een beetje stil. De grote opdracht is afgerond en er is nog een klant die ik zo eens in de twee maanden zie. Ik laat het zo. Ervaring leert dat dingen toch altijd weer anders gaan dan gepland. Het is iets waar ik op dit moment ook niet echt de rust voor heb, dus zoals met alles, beter dat het nu even niet op de voorgrond ligt. Ik heb zelfs een paar weken geleden even gedacht dat ik mezelf maar weer eens moest coachen. Een goed gesprek met mezelf deed wonderen. Ik sta weer stevig met beide voeten op de grond.

Fotografie is weer gaan kriebelen. Via Marktplaats heb ik een aantal camera’s verkocht en ik heb bepaald welke zeker niet weg mogen. Het geld van de verkoop heb ik goed gespendeerd, vind ik zelf 🙂 Drie camera’s (de SX-70, de SLR680 en de Mamiya) heb ik helemaal laten nakijken. Kostte wel wat, maar ze zijn weer helemaal fit nu. Ook blij mee. De firma Impossible had bovendien een mooie tas in de aanbieding (slechts € 12,-!) en die heb ik gescoord. tegelijk met twee pakjes film. Die pakjes film durf ik nog niet aan te breken, omdat ze best kostbaar zijn.

IMG_9265

Wat ik ook op de kop tikte via eBay, is de Instantlab van Impossible. Via je telefoon van je digitale foto een Polaroid maken (of eigenlijk heet het nu een Impossible). Iedereen zal zich afvragen waarom je dat in ‘s-hemelsnaam zou willen, maar ja, ik wil dat. 8 foto’s geprobeerd met oude Impossible-film die ik nog had, toen het ding het begaf. Heb ik weer. Oorspronkelijke verkoper gaf uiteraard geen gehoor, maar met de prima service van Impossible heb ik inmiddels een nieuwe. Ze ruilden hem gewoon om. Top!

Dus. Zover een klein beetje verleden tijd.

Wat me nog wacht is een uitzending van Zuslief. Gaan we weer. Fijn voor haar, geweldige ervaring weer. Bijna 4 maanden bijdragen aan een VN-vredesmissie. In de aanloop ernaartoe hebben we besloten om in ieder geval in november samen nog een weekje weg te gaan. Concentratiekamptrip 2.0 wordt het. Treblinka, Sobibor, Majdanek en Belzec. Vanuit een centraal gelegen hotel gaan we deze voormalige vernietigingskampen bezoeken. Het zal opnieuw een bijzondere ervaring zijn. En dan vanaf januari 4 maanden communiceren via email ed. Hopen dat het een beetje rustig blijft daar.

 

Tijd gaat voort Meer lezen »

Registratie

Urenregistratie, kilometerregistratie, facturen, rapporteren (voor zover dat aan de orde is). Lang leve het zelfstandig ondernemerschap. Ook al is het nog maar ieniemienie en gaat een gedeelte van mijn vrije tijd eraan…ik vind het me toch een partij leuk (het ondernemen dan, die administratie iets minder).

😀

Registratie Meer lezen »

Overloop

‘Het is allemaal zo veel..’ zegt ze, “Naar de psycholoog, naar mindfulnesstraining en dan ook nog gesprekken met jou..”. Ik kan helemaal begrijpen dat ze het ook echt teveel vindt. Want zo voel ik het ook. En toch gaat ze praten. En praten. En praten.

Na anderhalf uur vraag ik haar hoe ze het nu vond en of ze er mee door wil gaan of misschien toch niet. Ze zegt dat ze verwonderd is over hoe gemakkelijk het praten toch ging. Dat ze merkte dat, hoe pratend over het één, ook het ander naar boven kwam. Dat ze dat wel fijn vond.

Ze wilde tóch een nieuwe afspraak, maar hoe moest dat nou, nu er van die coachvraag niets terecht gekomen was? Ik stelde voor om die even te laten voor wat het is en mezelf even als ‘overloopbakje’ of ‘praatpaal’ in te zetten. Haar beweging zit waarschijnlijk in het praten.

Dat vond ze een prima idee en zo zal het dus zijn.

Overloop Meer lezen »

Coachingsruimte II

Update: Het vordert!

Het plakplastic zit pas na de derde poging naar mijn zin. De tak is gedraaid naar de andere kant van de kamer en de oorspronkelijke drie lampen werden er twee. Verder is ‘ie helemaal geweldig. De tafel is geschuurd en onder de lagen lak kwam een juweel tevoorschijn. De stof van de stoeltjes geverfd en de leuningen geschuurd. Er hangen vitrages en gordijnen om het licht te filteren. Voor de boeken moet nog een kastje gemaakt worden, inspiratie daarvoor is er al, het hout nog niet. Aan de muur iets geprobeerd met bamboe, maar dat paste niet. Het werden de hangplantjes en ook die zien er super uit op deze manier. Al met al een supermooi kamertje en ik ben er erg blij mee. Klik op de afbeelding voor een groter formaat.

gespreksruimte

 

Coachingsruimte II Meer lezen »

Coachingsruimte

Al sinds het afronden van de opleiding coaching vraag ik me af wat ik er toch mee moet. Mensen vinden mij en willen met me praten, ik moet luisteren. Een hele tijd heb ik gedacht dat het gek was om geld voor mijn tijd te vragen. Want dat is wat ik doe. De tijd voor iemand nemen. Luisteren, soms iets vragen. Maar ja: mezelf inschrijven als coach kost een berg geld en ik ben wel goed, maar geen filantropische instelling, lijkt me zo. Al eerder had ik honderdduizend websites gebouwd en al tig domeinnamen aangevraagd.

Tot twee weken geleden. Ik had net mijn POP geschreven voor mijn aanstaande beoordelingsgesprek en daarin geschreven dat ik wellicht hulp nodig had bij het concreet maken van dat idee rondom coaching. Een collega-coach wilde een coaching van mij en die dag hadden we ook intervisie. Het was best even geleden dat ik zo intensief een hele dag met coaching bezig was. De combinatie van de coaching en de intervisie die erop volgde, maakte een gevoel in me wakker. Het werd tijd voor een nieuwe stap.

Een inschrijving bij de Kamer van Koophandel moest het worden. Die inschrijving was zo gepiept. Het inschrijven zelf kost op dit moment niets, behalve een bezoekje aan de KvK. BTW-nummer aangevraagd, want ja, de administratie krijg je er gratis bij. Toch maar dat domein en webhosting aangevraagd. De naam van mijn praktijk moest verzonnen worden en die heb ik uiteindelijk gewoon heel simpel gehouden: ‘Coachingspraktijk Voornaam Achternaam‘. Ook maar direct op LinkedIn wereldkundig gemaakt en tot mijn grote verwondering kwam daarvandaan een dag later de eerste aanmelding!

Op zoek dus naar een coachingsruimte en gewoon thuis beginnen lijkt voor nu de beste optie. Op Pinterest maakte ik een moodbord in de stijl van hoe ik het graag zou hebben: hier is de link. Het is een verzameling rust, zo zie ik het, zo wil ik het ook uitstralen. In huis heb ik de logeerkamer leeggeruimd, want die kamer moet het worden.

organicmodernrooms02_rect540

Nu is dat niet 1,2,3 zomaar gedaan. Maarrr…inmiddels zijn de wanden glad en geverfd, het plafond weer wit, het kozijn geschilderd en de radiator weggewerkt. Een tak is gescoord, de lampen zijn er al, de tafel via Marktplaats, moet nog geschuurd. De kussens worden stoelen, ook van Marktplaats, maar moeten nog bekleed worden. Raamfolie gesneden en geplakt en een nieuwe vensterbank. Oh, en dat kleed vind ik wellicht nog bij Ikea. Zo elke dag een klein beetje en dan komt het vanzelf. Hieronder een fotootje van de tussenstand. Ik ben nu al blij met het kamertje 😀

kamertje

Coachingsruimte Meer lezen »

Scroll naar boven