werk

Hoe verder?

Tijdlijn

Dinsdag 10 maart 2020 ging ik voor het laatst met de trein en metro naar mijn werkplek. Woensdag was mijn vrije dag. Donderdag 12 maart had ik een opleidingsdag in Utrecht. Zakelijke Kredietverlening via de NIBE-SVV, dag 2 van de klassikale opleiding. Er waren nog geen straffe maatregelen met betrekking tot Covid-19, maar voorzichtig waren we al wel. Ik heb de docent geen hand gegeven. Anderhalve meter afstand van elkaar was echter nog niet aan de orde. Ik appte mijn collega’s dat ik vanaf dan vanuit huis zou werken. Iedereen stemde in en zou hetzelfde doen. De hamstergekte in de supermarkten sloeg toe. 

De vrijdag is mijn thuiswerkdag en bleef ik sowieso al thuis. Op 15 maart werd iedereen opgeroepen om 1,5 meter afstand van elkaar te houden. Maandag 16 maart 2020 moest ik op bezoek bij een werkplek. Een bouwmarkt. Van te voren gebeld; weten jullie het zeker? Baas had nog geen standpunt ingenomen over het wel of niet doen van werkbezoeken, dus alleen op nadrukkelijk verzoek van werknemer en werkgever ben ik erheen gegaan. Op dinsdag 17 maart werd mijn fysieke afspraak in Amsterdam omgezet in een telefonische bespreking. Met zuslief heb ik die avond gekampeerd bij de wildkampeerplaats in de Oeverlanden. Allebei vrij op de woensdag en agendatechnisch de enige nacht dat we dit konden doen. Achteraf blij om hiermee even wat extra energie op te hebben gedaan.

Wildkampeerplaats Oeverlanden

Op 24 maart hebben we met een groep collega’s nog getracht een `Skype-bijeenkomst’ te organiseren, maar dat viel tegen. Videobellen lukte niet en een haperende verbinding maakte het er niet beter op. We besloten dit soort bijeenkomsten maar te verzetten naar een moment dat we elkaar weer fysiek kunnen zien. 

Stilstand

Vanaf dat moment heb ik geen bijzondere reisbewegingen meer gemaakt. Thuisgewerkt, want dat kan ik gelukkig wel met de laptop. En, computernerd als ik ben, in een redelijk goed ingerichte werkkamer. Helaas kan ik niet extern inloggen op mijn Mac, maar moet ik de laptop van Baas gebruiken. Ik klaag niet, maar jammer is dat wel. Zo’n 13″ laptop-beeldscherm is niet fijn om naar te kijken. In de garage stond nog een 19″ beeldscherm uit (!) 2006. Ik moest een adapter aanschaffen om het beeld van de laptop door te kunnen geven. Het werkte.

De setup met oud beeldscherm

Maar het beeld was niet scherp. Gelukkig mocht ik na twee weken een 22″ beeldscherm van kantoor ophalen. Maar maf blijft het nog steeds dat ik niet via mijn prachtige retescherpe Mac met 5k beeld kan werken.

Dus het werken kan, wel enigszins aangepast, vanuit huis gewoon door gaan. De etentjes, festivals, concerten en vakanties allemaal niet. Ook de grote bewegingen niet. Het wildkamperen was de laatste grote beweging. Wel probeer ik actief te blijven. Ik heb het hardlopen weer opgepakt, de skates uit het vet gehaald en probeer regelmatig in de buurt wat te wandelen en heb beertjes gehaakt voor de berenjacht. En tja, ik heb op het dakterras gekampeerd.

  • Mijn skates, al 15 jaar oud!
  • Gehaakt beertje
  • Mijn hardloopschoenen doen het nog
  • ‘s-Morgens wakker worden in de tent op het dakterras
Actief blijven vind ik belangrijk

Boodschappen doen we alleen. De een naar de super, de ander naar de bouwmarkt. We volgen braaf de regels. Ziek zijn we nog niet geweest. Houden zo. Totdat er een vaccin is gevonden wat mij betreft.

Virtuele vriendschappen

Om niet helemaal afscheid te nemen van het grote wandelavontuur organiseert een van de wandelvrienden, Mark, regelmatig iets via Skype/Zoom. Een pubquiz, triviant. Leuk. Erg leuk om dat met een groep mensen te kunnen doen. De groep bestaat over het algemeen uit mensen uit Wales, Schotland en Canada en wij natuurlijk.

  • Triviant
  • Een deel van de wandelploeg
Spelletjes spelen via Zoom

Mijn laatste les Zakelijke Kredietverlening ging via Virtual Classroom. Ook geen denderende verbinding; wel geluid, geen video. Zeer intensief. Japanse les gaat ook via Skype. Ook geen superoplossing, we zijn regelmatig onze sensē kwijt. Maar ach, alles beter dan helemaal niets.

Telefonisch of via whatsapp krijgen we regelmatig berichtjes met vragen hoe het met ons is of we worden gebeld. Zo doen wij dat ook. Even bellen, even whatsappen of even op anderhalve meter afstand vragen hoe het gaat. Het is nu eenmaal niet anders en iedereen doet zijn best contact te houden nu we allemaal thuis zitten. Zelf uit de meest onverwachte hoek (familie van moeders kant) komen er vragen. Van de kant waarvan ik het vooraf het meest zou verwachten, (bepaalde vrienden) helemaal niet. Jammer, maar we weten wel gelijk welke waarde we voor hen hebben in tijden van crisis 🙂

Vakantie => tuin

Nu de vakantie naar Japan definitief niet doorgaat, hebben we besloten die berg geld aan de tuin te spenderen. Hoog nodig na 20 jaar. Ophogen, vijver kleiner, grotere vlonder en een overkapping zodat we hoogzomer ook in de schaduw buiten kunnen eten, start 1 juni. Om alvast wat voorbereidend werk te kunnen doen (want dat scheelde in de prijs), heb ik vandaag besloten om na morgen gewoon twee weken vrij te nemen. Fijn om alvast te beginnen met die tuin en ik merk bovendien dat ik in toenemende mate moeite heb met mijn werk los te laten. De grenzen tussen werk en privé zijn er bijna niet als je alleen maar vanuit huis werkt (en een hoog arbeidsethos hebt). Morgen nog een dagje bikkelen en dan lekker even loslaten. Zin in.

Blijf gezond allemaal.

Socio

Die cliënte die in een psychose onvrijwillig op een gesloten afdeling is opgenomen en denkt dat ik enige ben die ze kan vertrouwen en mij maar blijft sms-en. Een sms-je terug over grenzen bewaken ‘did the trick’. Ik heb medelijden met haar, ik wil haar met heel mijn hart helpen, maar ik ben niet de juiste persoon. Ik ben immers geen hulpverlener en mijn grenzen zijn rekbaar, maar er zit ook zeker een eind aan. Donderdag een reünie met oud collega’s en pensionados. Op vrijdag een avondje paella (jummie). Zaterdag een supergeweldige high-tea tijdens een reünie met de cursisten van de coachingopleiding en zojuist een feestje in Delft om te vieren dat een collega 50 jaar geworden is. Vastgesteld dat ik absoluut geen kroegtijger was en het ook zeker nooit zal worden (wat een takkeherrie met zoveel mensen in zo’n klein bruin café!).

 

 

 

 

 

 

Al met al een druk weekend vol met mensen. En dat brengt me op een opleidingskeus. Voor februari moet ik mijn manager vertellen of en welke opleiding ik graag wil doen. Superdankbaar voor de mogelijkheid die ik krijg, wil ik serieus na gaan denken over een volgende stap. Ik wil die kans met beide handen aangrijpen. Dus ik verzin me suf over de mogelijkheden die ik heb en wat die volgende stap moet zijn. Al eerder was ik bezig met het recept van wat ik wil worden als ik later groot ben. Hier had ik er toen over geschreven. Ik heb wel eens ergens gelezen: het beste dat je worden kunt, is je zelf. Het is fijn dat je aan het eind van je leven kunt bevestigen dat je vooral jezelf geworden bent. Tot die tijd (ik hoop dat ik nog even mag blijven) blijf ik ambitieus op zoek naar mezelf. En daarmee steeds op zoek naar ontwikkeling, dat zit in ieder geval in me, leergierig als ik ben. Ik heb iets gevonden dat me aanspreekt: een master Humanistiek aan de Universiteit voor Humanistiek. Alles wat daarin behandeld wordt, heeft mijn interesse. Probleem is wel dat de opleiding voltijds is en niet deeltijds. Misschien kan ik baas zover krijgen dat hij een opleiding (gedeeltelijk) vergoedt, maar een sabbatical van minimaal drie jaar zit er vast niet in…

Coaching

En voor de honderdste keer ben ik bezig met die coaching. Ga ik er nu wel of niet wat mee doen. Waar zit nou mijn kracht. In het coachen toch? Of eigenlijk in het luisteren op zijn minst. Maar ben je dan wel coach? Welk beroep heeft iemand die goed en oordeelloos kan luisteren? Iemand die veiligheid en ruimte biedt voor een gesprek? Alles wat je kwijt wil, gaat bij mij in een doosje en ik stop het weg. Ergens waar niemand bij kan. iemand die samen met jou reflecteert. Die de dingen onthoudt die je zegt en ze later, op het juiste moment aan je teruggeeft, zodat je het vanuit een ander perspectief kan zien.

Al twee domeinen geregistreerd. Een about.me pagina aangemaakt en sinds deze week een nieuwe gratis pagina bij wix.com in aanbouw. Vandaag schreef een dierbare vriend: ‘Je bescheidenheid moet je gelijk weggooien, want daar heeft niemand iets aan’. In het laatste gesprek dat ik had met mijn manager, gaf hij mij de naam van iemand die mij kon helpen de volgende stap te zetten. Een coach. Voor als ik dat misschien wilde. Voor februari aanstaande moet ik immers een opleidingswens hebben uitgesproken (joepie!), maar dat betekent wel dat ik een richting moet gaan bepalen. Op een andere site las ik vandaag toevallig ook: ‘Als je coach wilt worden, begin dan met de eerste stap: neem een coach’.

Tsja.

Functioneringsgesprek

Of is het nu een beoordelingsgesprek? Geen idee eigenlijk. Wat ik wel weet is dat het opnieuw met iemand is die al zeker één maand mijn manager is. Of ik dus zelf maar even een A4 wilde maken als input met daarin een overzicht van mijn prestaties in 2012. Tuurlijk. *adem in – adem uit*

Edit:

Ik heb alles kunnen zeggen wat ik wilde zeggen en ben prima bezig met mijn competentieontwikkeling. Wist ik natuurlijk zelf ook wel, maar bevestiging is altijd fijn. Daarnaast is het maar weer afwachten. Ik heb geloof ik in de afgelopen 2,5 jaar zo’n zes managers gehad. Eerst maar eens kijken of dit een blijvertje is.

Omstandigheden die het werk (bijna) onmogelijk maken

Zojuist een hele post over mijn werk geschreven, maar ook weer weggemikt. Alleen de titel mag blijven. In plaats van de tekst een Polaroid waarop, met betrekking tot mijn werk, vaag op de darkslide een mogelijk nastrevenswaardige opdracht staat:

7 jaar

Ik kwam vandaag mijn bed uit met een hele pijnlijke nek. Koutje gepakt? Whatever. Ik had er graag in willen blijven liggen. En niet alleen daarom. Het is vandaag namelijk weer die dag. Alweer 7 jaar geleden dat ze overleed. Onvoorstelbaar. Op de één of andere manier geeft het me rust om op die dag thuis te zijn en lekker te fröbelen, maar mijn werk laat het eigenlijk niet toe. Het is te druk, er ligt te veel. En hoewel onlosmakelijk met elkaar verbonden via mij, wil ik haar niet delen met mijn werk. Eens kijken wat de dag brengt, misschien wel de mogelijkheid om na een halve dag mijn biezen te pakken en weg te wezen.

De Camping

Dit keer mocht ik opnieuw aanwezig zijn bij een voorstelling van theater Maatwerk: de Camping. Een lekker luchtig stuk, vol overgave gespeeld.

Eigenlijk bedoeld als straattheater, maar doet het binnen ook prima. Nogmaals: een aanrader. Als je ooit in de gelegenheid bent: ga gewoon eens kijken. Tis erg leuk.

Eigenwijs?

Het jaar is pas 13 dagen oud en ondanks mijn buikgriep op de eerste dag van het nieuwe jaar, ben ik momenteel ‘Pieterburen‘. Want ik schreef nog wel dat het alleen maar beter kon worden. Nog even niet dus. Eigenwijs als ik ben, meld ik me niet ziek. Want…‘Schoolziek is niet ziek!’ -stel je voor dat iemand denkt dat ik spijbel- en bovendien was het hebben van koorts (boven de 38 graden) pas écht een excuus om thuis te blijven. En dat heb ik niet.

Mijn referentiekader. Mijn ethos. Het kader waarbinnen ik opgegroeid ben. Het kader dat mijn ziektebeleving vormt. Ik heb gisteren voor een kapitaal aan lapmiddelen bij de drogist gekocht, waar waarschijnlijk alleen de eigenaar zelf echt beter van wordt en ik niet. Maar ja, het ‘niet lekker voelen’ komt ook altijd ongelegen. Er zijn altijd afspraken of overleggen die niet zomaar afgezegd kunnen worden. Vind ik dan. Of het komt gewoon op vrije dagen en in het weekend. En als er geen afspraken of overleggen zijn, dan neem ik vrij. Want ‘niet lekker voelen’ is nog steeds niet ziek. Eigenwijs dus? Hmmm, ja, ik denk het wel. Zeker als je bedenkt dat ik vanmiddag op mijn werk tijdens een gesprek heel erg hard op zoek moest naar water vanwege een hoestaanval.

Kuch.

En over tot

Vannacht ook zo rot geslapen? Ik heb dat sowieso wel vaak van zondag op maandag, maar zeker ook de eerste maandag na twee weken vrij. Door dat slechte slapen was ik er wel al om een uur of half twee van op de hoogte dat het sneeuwde. En om half drie kreeg ik gelukkig ook nog mee dat de strooiwagen met een vaart van 80 kilometer per uur door de straat denderde. Waarschijnlijk was dat niet zo, maar  in de stilte van de nacht klonk het in ieder geval als veel te hard.

Half zes geworden, bleek dat ik tien minuten daarvoor toch eindelijk in slaap was gevallen (zul je net zien, grmpf). Prrr-prrr-prrr, ging het trilalarm van m’n mobiel. ‘Nog even…nog heel even…’, dacht ik, terwijl ik wist dat ik er gewoon uit moest want het had gesneeuwd en er moesten ramen geschrapt (gekrabbeld, zeggen sommigen) worden.

Ondanks de strooipoging van vannacht bleek het glad op de weg. Voorzichtig dus op weg naar het station om daar (gelukkig) in de wamte van de trein te stappen, die wonderwel op tijd vertrok. “U zult vandaag gemiddeld 125 x gezoend worden”, kopt de Metro in de advertentie op de voorpagina. Oh, dear, daar gaan weer: de nieuwjaarsreceptie. Maar als ik bedenk dat ik degene ben die op nieuwjaarsdag met buikgriep thuis zat, hoef ik me geen zorgen te maken. De anderen misschien des te meer 🙂

Uiteindelijk verliep deze dag weer gewoon als alle andere dagen. Op mijn werkplek wachtte mij een volle mailbox en telefoongesprekken. Ik ging over tot de orde van de dag. Zit jij ook alweer in je dagelijkse ding (of ben je er misschien niet eens uit geweest)?

Scroll naar boven