Ik herinner me je zoals je was. Je stralende lach, je ogen, hoe blij we je konden maken, hoe trots je was, hoeveel je wist, hoe sterk je was…mijn moeder. Als ik mijn best doe herinner ik me die zes weken. Waarin je natuurlijk dezelfde was als daarvoor. Maar mét de wetenschap dat je ons achter moest laten. Met verdriet, want je wilde niet. Nog niet. Die zes weken wil ik me niet altijd herinneren. Het intense gevoel ervan doet me zeer. En ik blijf maar in de war raken en rekenen, maar dit is echt al je derde verjaardag waar jij niet bij bent. Het gaat te snel. Ik mis je.