We moesten er een eind heen rijden. En er eenmaal aangekomen een parkeerplekje zien te vinden. En betalen, want er liepen veel parkeerwachters te controleren. Het was een mooie dag, de zon scheen. En het water leek kalm. Het was een groot water, had een beetje weg van het IJsselmeer, maar zo heette het niet. Het heette de Wuijster. De auto ergens op een dijk gezet en we (ik?) liepen langs het water. Het volgende moment lig ik in het water, dat nog steeds heel kalm leek. Maar bizar genoeg zorgde ÈÈn zwemslag ervoor dat het water mij (ons?) zo’n driehonderd meter van de kust sloeg. Beetje paniek en terugzwemmen dus. Vlak langs de kust dreef een touw met boeien. Vasthouden dus was het devies. Dat lukte mij, maar jou niet. Ik schreeuwde naar je dat je je moest vasthouden, maar dat ging maar net. Ik wilde naar je toe zwemmen om je te helpen, maar dat lukte me niet, ik moest me vast blijven houden aan het touw. Ik riep dat je dat touw om je heen moest slaan, maar elke keer als je dat probeerde pakte het water je op en smeet je een eind uit de kust. Ik raakte wanhopig en wist niet meer wat ik moest doen om je te helpen….
Zonder geluid te maken klimmen we langs de lemen gevel naar boven. Via het raam klimmen we naar binnen. Ik heb het idee dat we ergens in het noorden van Zuid-Amerika zijn. Ik was hier schijnbaar al eerder geweest en na mijn ontdekking wil ik je deelgenoot maken van wat ik te weten ben gekomen. Ik zeg je stil te zijn, want ik wil de vrouw des huizes niet laten schrikken. Het interieur is een beetje oubollig en de kleur geel overheerst, maar dat kan ook het zonlicht zijn. Ze is niet alleen, er is nog meer familie in het huis. Ze merkt onze aanwezigheid en luidruchtig en hartelijk worden we welkom geheten. We worden vol trots voorgesteld aan een blonde dame van middelbare leeftijd. Zij stelt zich voor als SmaRts. En dat is heel bijzonder. Want ik heb bijna geen familie meer, laat staan familie die ook nog eens SmaRts heet…
Yep, SmaRtie droomt wel vaker en wel vaker zo gedetailleerd. Maar wat moet een mens toch met al deze (on)kennis? Het voelt als het bewegen tussen twee werelden. Het is niet echt, maar het is ook niet onecht.
Bestaat er een water dat de Wuijster heet? Ik heb best nog veel familie, maar familie deelt familienamen en geen voornamen. Het blijft maar raar.