4 maart 2004

Alles gaat door je handen en dan kom je ineens je verleden tegen:

Ik weet het dat ge mijn zijt – mijn alleen –
Ik weet het – en ik peins het wonder na
en kan het niet bevatten – hoe ik peins.
Mijn is uw lach en de opslag uwer ogen,
mijn is uw ziel – uw ganse, diepe ziel.

Zal ik het straks begrijpen, als ge komt,
als gij uw hand mij zo vertrouwend reikt,
het hoofdje half gebogen, als in weemoed?
Zal ik het lezen in een lange blik,
het horen in de daling uwer stem?

Ik weet het wél – het zal mij droevig zijn
als wie gevangen ’t verre zonlicht ziet,
en tranen zullen komen, daar mijn ziel
’t geheimnis onzer liefde niet begrijpt.

(Frederik van Eeden, 1860 – 1932)