19 maart 2004

Ineens denk ik weer aan iets dat gisteren in de straat gebeurde.
Ik zeg er voor jullie beeldvorming bij, dat ik aan een recht stuk -van een soort van laan- woon.

Héél populair onder de plaatselijke mannelijke (*kuch*) bevolking, is het om van de éne naar de andere kant te racen met die %@# -scooters. Heen en weer en nog een keer en nóg een keer, GEK word je er van! En wat een rotherrie maken die dingen!
In die rit moeten zoveel mogelijk wheelies gemaakt worden op een zo hoog mogelijke snelheid. En dan met zes scooters achter elkaar….

Alle buurtbewoners klagen steen en been (tut-tut-tut) over die kabaalmakers en met de regelmaat van de klok wordt de politie ingeschakeld.

Tja, zo was het ook gisteravond weer prijs.
Hier was visite en de gesprekken werden overstemd door het geluid van voorbijscheurende scooters. Heel zachtjes zeg je dan wel tegen elkaar: “Ik mag toch hopen dat er één eens een keertje goed op zijn gezicht gaat….”.

Soms zit het tegen en soms zit het mee: KLABAM-KEDENG-BAF!!

Yess!! (euh…of mag ik dat niet zeggen??)

(Tand door zijn lip, scooter reed niet meer, benen-handen en mobieltje deden het nog wél, veel medescooter-bekijks, maar later daarna géén scooter meer gezien!)

Ik ben helemaal niet zo’n chippies-eter, maar Sour-Cream van Pringles kan ik écht niet weerstaan. Ze passen precies op je tong, het liefst drie tegelijk en dan vooral bij de laatste: zo ongeveer tot aan je ellebogen de verpakking induiken!! Heerlijk! En slecht!!