Bent u bang
Vanavond geskate.
Tussen de regenbuien door.
Ik skate met J. en skaten met haar is eigenlijk kwekken op wieltjes, blablabla, druk druk druk en we nemen de omgeving voor lief.
Ergens op dat pad loopt Mevrouw Bazin met wel zes honden. Allemaal verschillend van ras en dus formaat en allemaal los. Grote Hond (maat Pyrenese Berghond…bestaan die wel?) besluit mij achterna te komen, hard blaffend en grommend en met ontblote tanden. Op vijf centimeter van mij vandaan stopt het beest, gromt en blaft, draait zich om, om na vijf meter weer terug te komen en het ritueel herhaalt zich. Ik weer me af met mijn polsbeschermer (stoer ben ik he? 
) en verroer me niet.
Mevrouw Bazin doet in eerste instantie niets. Als Grote Hond dit zo’n drie keer gedaan heeft, loopt Mevrouw Bazin naar me toe en zegt tegen me: “Bent u soms bang?” En ze zegt dat op zo’n toon van dat die hond zo op mij reageert omdát ik bang ben. “Dat ruikt ie he?”
*spring*
Ik spring bijna uit mijn vel. Natúúrlijk was ik niet bang, Ik was zo aan het kwekken dat ik dat mens met die kudde honden niet eens gezien had totdat er één grommend voor mijn neus staat en ik geen kant op kan! En áls er dan één met een bloot gebit hysterisch naar me staat te grommen en Mevrouw Bazin niets doet, moet ik toch wel even slikken. Dan wórd ik wel een klein beetje bang.
“Het zal wel door de wieltjes komen”, zegt ze even later na- (of om-)dat mijn boze blik haar bijna vaporiseerde. Pfff….
Nou J., het was wel lekker hoor, ondanks Grote Hond en Dikke Druppels. Maar van die tonijnpizzapannekoek heb ik nu nóg dorst! 