januari 2005

Ik sta te wachten bij de patatzaak tot mijn (jummie) patatjes klaar zijn. Er liggen folders waarin een Free Jump dance-evenement aangekondigd wordt. Allerlei DJ’s met verschillende stijlen: Oldschool, Jumpstyle, Hardtrance, Hardcore en ga zo maar door. Over de stijlen verbaas ik me niet zo zeer, daar kan ik me nog wel wat bij voorstellen. Wel over de dresscode. Ik frons mijn wenkbrauwen en lees:

Warning “…No soccer shirts / No army boots with white and red laces / No strap-ons. Stringent searches at the door. The organisation has the right to refuse admission…”

Wat denk je ervan als we kleding maar in zijn geheel gaan verbieden?
De Mensch zal zichzelf op een creatieve wijze moeten verwarmen anders dan met kleding.
’s Kijken wie er dan nog zo’n grote mond heeft.

Ik spins op een nieuwe layout. Maar ik ben er nog niet over uit. Het zal niet ineens pimpelpaars met gele randjes worden ofzo, want zo is SmaRts niet. SmaRts is rustig en meestal soort van Zen. Dus rust zal ie weer uitstralen. Maar gewoon weer es wat anders. Ooit. Je merkt het vanzelf wel.

Plundra bij dat Zweedse woonwarenhuis.
Mijn portemonnee weer geplunderd. Nee, geen glow-in-the-dark-dekbedovertrek; ik slaap graag in het pikkiedonker. Maar toch, het blijft gevaarlijk, want die Zweden beplunderen mij. Iedere keer weer heb ik veel meer gekocht dan dat ik van plan was.

Je zou verdorie net de topografie van al die 1200 eilandjes uit je hoofd geleerd hebben…
Ik was natuurlijk wel echt benieuwd hoe het daar nu gaat. Hier en hier vond ik meer info. 82 doden, 26 vermisten, zo’n twaalfduizend daklozen op nog geen driehonderdduizend inwoners. Het paradijs op aarde heeft ook een hel te doorstaan. Ik weet nog steeds niet of  ‘mijn‘ eilandje nog bestaat.