De jaarlijkse inentingen, routine zou je denken.
Nope. Er blijkt bij één van de twee ineens een hartlek te zijn. Kapotte klep.
“Ze kan er gewoon oud mee worden hoor, maar ze is waarschijnlijk sneller moe”. Ach, de prul en ik maar denken dat ze een beetje simpel was…
Gisteren:
“Goed dan komen we morgen, wanneer schikt het?”
– “Nou, morgenochtend moet ik even naar de tandarts, maar ’s middags ben ik gewoon thuis.”
“Okee, dan zie je ons wel verschijnen.”
Vandaag:
Ik wacht, dood mijn tijd met het maken van een beeldverslag (!), het is nu 16:00 uur en nog niemand gezien.
Ik stuur maar een smsje: “Wanneer komen jullie nou, want vanavond moet ik weer weg.”
En het antwoord komt snel:“Oh, we bellen nog wel om af te spreken.”
Aaargh!
En wat leer ik hier weer van: duidelijke afspraken maken SmaRts! Concreet zijn!
Grmpf.
