3 oktober was het weer zover. De start van de verkoop van de kaartjes voor het Glastonburyfestival. Op die dag waren de combikaartjes (bus en festival) de eerste kaartjes die in de verkoop kwamen. Dat zijn er volgens geruchten steeds zo’n 35.000. Die waren binnen no time verkocht. 3 dagen later start het echte werk. Dan komt de grote bups kaarten in de verkoop. Dat zijn er meestal zo’n 150.000.
Hoewel het (nog steeds) erg moeilijk was om los te komen van het grote wandelavontuur, stonden daar eind in juni toch die twee festivals in mijn agenda. Te beginnen met Pinkpop. De line-up was voor een jubileumeditie naar mijn mening ietwat … meh.
2016 was onze eerste keer. In 2017 waren we er voor de tweede keer en ook voor het laatst. In 2018 was er namelijk sprake van een ‘fallow’ year. Een jaar waarin en geen festival was. De gronden en de dorpen rondom het festivalterrein krijgen eens per zoveel jaar rust. Pas in 2019 is er weer een festival. Halsreikend wordt er door hele volksstammen uitgekeken naar het beleven van dit festival.
Glastonbury is my happy place.
Amelia Jane Bolam – Glasto Chat – besloten groep op Facebook
Somewhere I feel elated, truly myself and free.
It has a weird power over myself that I can’t explain (and I know many others).
I know that many think it is just a festival and that’s fine, but to me it’s so much more.
Met angst en beven echter ook naar de start van de verkoop van de tickets. Afgelopen donderdag gingen de eerste 35.000 tickets de deur uit. De tickets voor mensen die beloven dat ze met de bus naar het festivalterrein komen. Dat is voor ons geen optie omdat wij sowieso al met de auto en de boot komen. Gekkenhuis om dan ergens in het Verenigd Koninkrijk de auto neer te zetten, alle kampeerspullen uit te laden, in een bus te stappen en dan naar het festivalterrein te gaan. Neh. Geen optie.
Vandaag 7 oktober 2018 was het voor ons zover. Over de aantallen bestaat discussie, maar voor zover ik kan nagaan, ging het vandaag om zo’n 135.000 tickets. Allemaal op naam van van te voren geregistreerde geïnteresseerden. Mensen die dachten zich vandaag nog even in te schrijven grepen zeker mis. Registreren was sinds vorige week niet meer mogelijk. Het kan wel weer, maar pas na vandaag.
Aan mij steeds de schone taak om de kaartjes te scoren. Bij Glastonbury is het absoluut niet duidelijk of je enige invloed hebt op het koopproces, dus ik val altijd terug op een niet-wetenschappelijk onderbouwde, maar tot nu toe wel bewezen werkwijze. De avond ervoor zet ik zeker drie wekkers en leg alle Glastonbury-memorabilia op het bureau waaraan ik de volgende dag de kaartjes hoop te mogen kopen. Dat zijn de programmaboekjes, entreebewijzen, polsbandjes, theedoek (ja, echt! :-)). Alle devices die ik de volgende dag ga gebruiken, moeten leeg zijn. Geen open vensters, geen andere apps actief, helemaal niets. Berichtgevingen gaan uit (ik wil immers niet gestoord worden door een of andere pushmelding van een app) en alles gaat aan de oplader, want ze moeten een volle batterij hebben. Creditcard ligt klaar en notities staan open op onze registratiegegevens die we nodig hebben bij de koop. Op alle apparaten open ik alvast twee vensters in Safari:
Dat doe ik dus op de Mac, op de telefoon (s) en op de iPad(s). De Mac is bekabeld, de iPad draait op wifi (zonder Bluetooth), en de telefoon op 4G. Dan ga ik een onrustige nacht slapen. Zodra mijn eerste wekker gaat om 8 uur, ga ik eruit en check ik of ik nog ingelogd ben. Eerst koffie, later thee, dan kaartjes kopen en dan pas de rest. Om een minuut voor tien start ik met refreshen van alle pagina’s. Daar ga ik mee door tot ik (in dit geval na een minuut of 10) door ben naar het scherm waarop ik onze gegevens kan invullen. Op het moment dat de pagina dan vastloopt (omdat er misschien wel 300.000 mensen aan het refreshen zijn) moet ik geduldig zijn. Geduldig op ‘proceed’ drukken. En nog een keer, en nog een keer en nog een keer. Tot ik erdoor ben en de betaalgegevens kan invullen. Voorzichtig druk ik op de bevestigingsknop en JA! De kaarten zijn gekocht. Maar echt binnen zijn ze pas als de bevestigingsmail er is. En als die na 3 minuten ook in de in-box zit, durf ik een klein dansje te doen. We gaan opnieuw naar Glastonbury!
[mks_col]
[mks_one_half]
Hoe het nou precies kwam, weet ik niet meer. We hingen op de bank, allebei achter de iPad gok ik. Misschien las hij iets of zag hij iets en zei dat tegen mij. Mijn aandacht werd gewekt en zoals altijd heb ik dan maar twee tellen nodig om enthousiast te worden van het idee.
De kunst, de rituelen, de etikette
Wat ik wel weet is dat we al jaren iets hebben met Japan. De tuin was van oorsprong Japans ingericht. We hadden koi-karpers en een prachtige Japanse rode esdoorn. Ik heb ooit een poging gedaan om sumi-e te schilderen, hoewel dat dan weer Chinees is, maar okee. Er hebben hier nog Japanse posters gehangen. De boeddhistische leefwijze (die rustige dan en niet die waarin ze elkaar van deze wereld af wensen), de meditatie, het respect (hoewel ze ook barbaars kunnen zijn). De kunst, de rituelen, de etikette. Het sprak ons aan en eigenlijk ng steeds. Altijd hebben we de ambitie gehad om er naar toe te gaan. Maar concreet hebben we dat nooit gemaakt, omdat een vakantie naar Japan gewoon best wel heel erg kostbaar is. En al het Japanse rondom en in het huis is zo langzamerhand verdwenen of verweven met de rest.
Dus nadat wederhelft mij triggerde met: ‘Japans leren?’, of iets van die strekking, ging er iets in werking. Google…Japans…iets in de buurt van Dordrecht…volkuniversiteit?…Papendrecht…galerie Aitobo…betaalbare lessen. Binnen no time ging er een mail uit naar de docente. Er kwam ook heel snel een antwoord: “Ja hoor, er is nog plek. Schaf maar alvast de twee boeken Japanese for busy people aan”. Zo geschreven en zo gedaan.[/mks_one_half][mks_one_half]Binnen twee weken na zijn suggestie zaten we op Japanse taalles. We hebben op dit moment twee lessen van anderhalf uur achter de rug en wellicht onnodig om te zeggen dat het op zijn minst moeilijk is.
Sensē Naomi san
Enerzijds omdat de boeken Engelstalig zijn, dus je gaat van Nederlands naar Engels en dan naar Japans. En weer terug. Maar daarnaast ook omdat we Japans moeten leren schrijven. Onze sensē Naomi san zegt dat het leren van de karakters het belangrijkste is. Om die reden moeten we ook gaan kalligraferen. Er zijn maar liefst 3 karaktersets. Tuurlijk. Alsof het nog niet moeilijk genoeg was.
We zijn dan ook voortvarend aan de slag gegaan en van de 101 klanken waaruit het Japans is opgebouwd (als ik het goed schrijf), hebben we er inmiddels zo’n 15 in ons vingers. Die kunnen we op commando schrijven en daarvan kennen we de klank. Nu de rest nog. En alle variaties. En de zinsopbouw en grammatica. Nog een berg te gaan dus. Dat er ook nog Japanese for busy people II en II is zegt het eigenlijk wel.
Waarom nou?
Ja, dat is de vraag die veel mensen ons stellen. Logisch. We hebben voorlopig geen vakantie naar Japan in het vooruitzicht, tenzij we de staats winnen natuurlijk, maar dat zal wel niet. Maar wie weet. Sparen kan altijd en door nu op taalles te gaan, kunnen we onszelf committeren aan een doel: die vakantie in Japan. Slapen in ryokans, in minshukus en een gedeelte van de 88-tempelroute wandelen. Oja, liefst in april (want: kersenbloesem natuurlijk!), maar ook in september (want: Kyoto op z’n mooist).
[/mks_one_half]
[/mks_col]
Het boekje is naar de drukker. Dit maal een drukker die wel communiceert. Die vindt dat ik eerst langs moest komen voordat ik de definitieve versie inleverde. Maar ook een die daar niet op de woensdag tijd voor heeft; de dag dat ik wel kan.
Voor nu kan het er mee door
was zijn oordeel op mijn laatste upload. Een zuinige voldoende denk ik dan maar. En daar kan ik voor nu wel mee leven en misschien ben ik er zelfs wel blij mee. Voor dtp-er heb ik tenslotte niet geleerd, geen Grafisch Lyceum, geen uitgeverij- of krantenervaring. Ik doe maar wat. Ook een leuk motto trouwens, dat past in mijn leven. Je wilt niet weten hoe vaak ik dat al gezegd heb: ik doe maar wat 🙂
W
eet je nog van die valkuil en dat ik ineens redacteur van een blaadje werd? Het eerste blaadje van mijn hand kwam in december uit Word gerold. Want: Pages is zoooo Mac en Word zoooo universeel… Maar Word is ook best vreselijk.
Ik moest dus op zoek naar alternatieven: Indesign is je-van-het, maar prijzig. Toch maar naar Scribus dan, gratis open source DTP-software. Na overleg met de beoogde drukker, bleek dat die toch de voorkeur had voor Indesign. Joh natuurlijk, maar waar haal ik het vandaan?! Ik doe dat redactie werk vrijwillig, staat niet eens een vergoeding tegenover. Ik wil best wat doneren, maar iedere maand € 26,- naast die € 10,- die ik al voor Photoshop betaal, vind ik te. En oja, ook nog even al die uren die erin gaan zitten.
Of we als ANBI korting krijgen, is nog een brug te ver, blijkt. De gemiddelde leeftijd van het bestuur is hoog en hoewel ze heel erg hun best doen, is niet iedereen even digitaal. Dus daar zat ik met een half Scribus-concept en de wens van de drukker om Indesign. Een studentenlicentie zou een oplossing zijn, maar ik ben geen student. Met een studentenlicentie krijg je een berg korting op alle Adobe-apps. Ik kan me inschrijven op een school, een studenten-emailadres krijgen en me daarmee inschrijven voor de studentenversie. Maar wat als ik dat email-adres niet geverifieerd krijg, want ik ben tenslotte geen student. Een ander riep: ‘Ik gebruik een gehackte oude versie, is dat niet iets?’ Nou wil het feit dat ik aan een Mac werk en Mac’s en gehackte versies is meestal een no-go. Dus ook geen optie.
Ik zit nu met een proefversie van Indesign, maar hoe het straks verder moet, weet ik nog niet. wat ik wel weet is dat het een prach-tig programma is. Misschien scheelt het dat ik Photoshop best aardig in de vingers heb, maar Indesign is echt top. Vrij intuïtief en het resultaat is super. Ik zou het bijna voor mezelf aanschaffen.
En dan ongevraagd iedere week zelf in elkaar geflanste blaadjes naar iedereen sturen. Hahaha!!! Maar ja. Lang verhaal kort: het is klaar. Hehe.
(Klik voor veul groter!)
Nederlands
English
Gàidhlig
Français
Italiano
Deutsch
Español
Türkçe
Laatste reacties