Glastonbury 2019

Een week per jaar de mooiste plek op aarde.

2016 was onze eerste keer. In 2017 waren we er voor de tweede keer en ook voor het laatst. In 2018 was er namelijk sprake van een ‘fallow’ year. Een jaar waarin en geen festival was. De gronden en de dorpen rondom het festivalterrein krijgen eens per zoveel jaar rust. Pas in 2019 is er weer een festival. Halsreikend wordt er door hele volksstammen uitgekeken naar het beleven van dit festival. 

Glastonbury is my happy place.
Somewhere I feel elated, truly myself and free.  
It has a weird power over myself that I can’t explain (and I know many others).
I know that many think it is just a festival and that’s fine, but to me it’s so much more.

Amelia Jane Bolam – Glasto Chat – besloten groep op Facebook

Met angst en beven echter ook naar de start van de verkoop van de tickets. Afgelopen donderdag gingen de eerste 35.000 tickets de deur uit. De tickets voor mensen die beloven dat ze met de bus naar het festivalterrein komen. Dat is voor ons geen optie omdat wij sowieso al met de auto en de boot komen. Gekkenhuis om dan ergens in het Verenigd Koninkrijk de auto neer te zetten, alle kampeerspullen uit te laden, in een bus te stappen en dan naar het festivalterrein te gaan. Neh. Geen optie.

Ticketday

Vandaag 7 oktober 2018 was het voor ons zover. Over de aantallen bestaat discussie, maar voor zover ik kan nagaan, ging het vandaag om zo’n 135.000 tickets. Allemaal op naam van van te voren geregistreerde geïnteresseerden. Mensen die dachten zich vandaag nog even in te schrijven grepen zeker mis. Registreren was sinds vorige week niet meer mogelijk. Het kan wel weer, maar pas na vandaag. 

Aan mij steeds de schone taak om de kaartjes te scoren. Bij Glastonbury is het absoluut niet duidelijk of je enige invloed hebt op het koopproces, dus ik val altijd terug op een niet-wetenschappelijk onderbouwde, maar tot nu toe wel bewezen werkwijze. De avond ervoor zet ik zeker drie wekkers en leg alle Glastonbury-memorabilia op het bureau waaraan ik de volgende dag de kaartjes hoop te mogen kopen. Dat zijn de programmaboekjes, entreebewijzen, polsbandjes, theedoek (ja, echt! :-)). Alle devices die ik de volgende dag ga gebruiken, moeten leeg zijn. Geen open vensters, geen andere apps actief, helemaal niets. Berichtgevingen gaan uit (ik wil immers niet gestoord worden door een of andere pushmelding van een app) en alles gaat aan de oplader, want ze moeten een volle batterij hebben. Creditcard ligt klaar en notities staan open op onze registratiegegevens die we nodig hebben bij de koop. Op alle apparaten open ik alvast twee vensters in Safari:

  1. Ik log in op de site van de ticketverkoper: See tickets.
  2. Ik open de pagina waarop de verkoop van de tickets start. 

Dat doe ik dus op de Mac, op de telefoon (s) en op de iPad(s). De Mac is bekabeld, de iPad draait op wifi (zonder Bluetooth), en de telefoon op 4G. Dan ga ik een onrustige nacht slapen. Zodra mijn eerste wekker gaat om 8 uur, ga ik eruit en check ik of ik nog ingelogd ben. Eerst koffie, later thee, dan kaartjes kopen en dan pas de rest. Om een minuut voor tien start ik met refreshen van alle pagina’s. Daar ga ik mee door tot ik (in dit geval na een minuut of 10) door ben naar het scherm waarop ik onze gegevens kan invullen. Op het moment dat de pagina dan vastloopt (omdat er misschien wel 300.000 mensen aan het refreshen zijn) moet ik geduldig zijn. Geduldig op ‘proceed’ drukken. En nog een keer, en nog een keer en nog een keer. Tot ik erdoor ben en de betaalgegevens kan invullen. Voorzichtig druk ik op de bevestigingsknop en JA! De kaarten zijn gekocht. Maar echt binnen zijn ze pas als de bevestigingsmail er is. En als die  na 3 minuten ook in de in-box zit, durf ik een klein dansje te doen. We gaan opnieuw naar Glastonbury!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven