Luister naar mijn muziek en je weet wie ik ben.
Op Spotify verzamel ik mijn favoriete muziek. Van alles wat, maar vaak wel iets gemeenschappelijks: muziek gemaakt met echte instrumenten en niet alleen maar computer.
Read MoreBrowsing category: Muziek
Glastonbury T-day
t-day = ticket day
3 oktober was het weer zover. De start van de verkoop van de kaartjes voor het Glastonburyfestival. Op die dag waren de combikaartjes (bus en festival) de eerste kaartjes die in de verkoop kwamen. Dat zijn er volgens geruchten steeds zo’n 35.000. Die waren binnen no time verkocht. 3 dagen later start het echte werk. Dan komt de grote bups kaarten in de verkoop. Dat zijn er meestal zo’n 150.000.
Read MoreFestivalseizoen 2019
Pinkpop 2019
Hoewel het (nog steeds) erg moeilijk was om los te komen van het grote wandelavontuur, stonden daar eind in juni toch die twee festivals in mijn agenda. Te beginnen met Pinkpop. De line-up was voor een jubileumeditie naar mijn mening ietwat … meh.
Read MoreFestivalseizoen – Rock Werchter 2018
I
k kwam bij Rock Werchter toen het nog Torhout-Werchter was. In retrospectief zag ik toen geweldige bands waarvan ik me destijds niet eens bewust was: de Ramones bijvoorbeeld. Had ik weinig oog voor, want ik kwam voor U2. Tja, zo ging dat. Omdat Glastonbury dit jaar het ‘fallow-year’ heeft en er dus geen festival is, leek Rock Werchter ons een goed alternatief. Mooie lineup, goede headliners en goede weersvooruitzichten. Nieuwe tent, lichter en popup, lichtere matjes en zo wat minder gesjouw. Wel weer een partytent gekocht. Bij Pinkpop was het immers ook warm en misten we af en toe een beetje schaduw. Vol verwachting over de extra gekochte vierkante meters veld waarop onze tent mocht staan, kwamen we aan bij de festivalcamping.
Eerlijk is eerlijk: best goed geregeld daar. Het was warm en de deuren gingen ook hier gelukkig eerder open dan aangekondigd. Met de aankoop van onze extra vierkante meters kregen we voorrang tot ons stuk van de camping, welke ook nog eens eerder open bleek te gaan. Net als bij Pinkpop ligt de camping ook niet op het festivalterrein maar erbuiten. Op het veld aangekomen bleek 16 vierkante meter helemaal niet zoveel te zijn en we hebben even moeten puzzelen om de twee tenten en de partytent op zijn plek te krijgen. Maar het lukte. Niet bij iedereen.
Afijn, met niet zo heel veel moeite stond de boel en hebben we op ons gemak het terrein kunnen verkennen. En nogmaals: best goed geregeld. Wat wel anders was,was dat er op nog geen 100 meter van ons vandaan een grote tent was waar tot vroeg in de ochtend dj’s muziek maakten. Niets wat een oordop niet tegenhield, maar wel even wennen als je camping C van Pinkpop gewend bent, haha! Alle gekheid op een stokje: mooi festival, geweldige muziek en topweer. Als het Glastonbury niet in de weg zit, zou ik zo weer gaan.
Festivalseizoen – Pinkpop 2018
Z
o, de zomer zit er bijna weer op. Ook dit jaar waren de omstandigheden zo dat een echte grote vakantie er helaas niet in zit. Ik klaag niet, want met én Pinkpop én Rock Werchter kaartjes op zak beloofde het een prima zomer te worden. En wát voor zomer! Prachtig weer, mooier dan iemand van te voren kon bedenken. Bijna mediterraan, lange zwoele avonden, heerlijk. Maar laten we bij het begin beginnen: Pinkpop 2018. De voorpret was groot. Zoals ieder jaar gingen we weer vroeg op pad en ook dit keer verliep de reis voorspoedig. Op naar camping C. Dat blijft wel onze favoriete camping. Nou ja, camping. Eigenlijk is het de rest van het jaar gewoon een weiland. Met zette er wat mobiele toiletten en douches op, wat portakabins en een hek eromheen en voilá, daar is de camping. Camping C heeft geen campingtainment. Tegen een uur of drie ‘s nachts valt over het algemeen de rust in en op de basbonken van camping A in de verte, -waar dus wel een dj tot in de vroege uurtjes draait-, vallen de meeste mensen voor een paar uurtjes in slaap. Heerlijk. Auto dicht bij de ingang en je gelooft het of niet, dit jaar waren we de eersten. Echt waar. Zo’n tien minuten voor de camping openging stonden we daar. En dus konden we ook als eersten een plekje uitzoeken. Heel erg prettig. Voordeel van zo vroeg aankomen is dat je lekker naar al die mensen kan kijken die nog allemaal hun tentje moeten opzetten 🙂
Het programma was top. Mensen vragen vaak voor welke bands ik naar zo’n festival ga. Er zijn headliners die natuurlijk geweldig zijn. Zo waren er dit jaar Pearl Jam, Snow Patrol en Foo Fighters. Helemaal top, maar de sfeer, de mensen, gewoon daar zijn is al helemaal goed. En bands zien en beluisteren die blijven hangen. Zo was daar Nothing But Thieves die ik graag nog eens terug zou zien. Of Oscar and the Wolf uit België. Het weer bleef geweldig en we hebben heerlijke dagen gehad. Op de zondag hebben vaak al een hoop mensen hun tent ingepakt en alvast in de auto gelegd zodat ze, als het festivalterrein sluit, ze direct naar huis kunnen. Je moet maar genoodzaakt zijn of dat persé willen. Ik moet er persoonlijk niet aan denken. Op het gemak nog die laatste nacht daar en dan ‘s-morgens opbreken en vertrekken. Zo doen wij dat.
Helaas ging dat dit keer niet helemaal goed. Tegen een uur of kwart over 5 in de ochtend werd ik wakker van een sms van Zuslief die mij vroeg of wij ok waren omdat een auto op Pinkpopbezoekers was ingereden. Wàt?! Direct wakker natuurlijk. De rest van de campinggasten bleek nog in diepe rust, mijn wederhelft en onze festivalvriend eveneens. Ik heb Zuslief gemeld dat wij ok waren en ben toch maar mijn tent uitgegaan toen ik de traumaheli over hoorde gaan. De campingcrew wist in eerste instantie ook niet meer dan ik, maar kon wel melden dat -zolang een en ander nog niet helemaal duidelijk was-, zij de opdracht hadden gekregen de camping af te sluiten. Niemand mocht in- of uit. Gaandeweg werd duidelijk welk drama zich had afgespeeld bij Camping A, waar ook een collega van mij verbleef. Zij bleek gelukkig ongedeerd. Wij mochten uiteindelijk tegen een uur of 9 vertrekken, mijn collega pas tegen het eind van de ochtend, toen wij aan ons traditionele delifrance-broodje ter afsluiting zaten. Het was een geweldig festival, maar wat een verdrietig eind.
Glastonbury 2017 vervolg II
Als je hier net begint met lezen over onze ervaringen met Glastonbury 2017, kun je beter eerst hier en dan hier klikken. Dan hou je een beetje de chronologische volgorde van het festival aan. En oja, als je denkt dat je zo door deze post bent; fout! Tis een heel verhaal 🙂
Met de eerste twee dagen achter ons, stond de vrijdag in het teken van het verwelkomen van onze vriend die door omstandigheden later kwam (zie vorige posts). De planning was dat hij ergens halverwege de middag zou arriveren. Omdat het festival van uitslapen houdt, start alles pas tegen het middaguur. Lekker chill. Tot die tijd is het heerlijk struinen over het festival terrein, beetje shoppen, lekker lunchen. Het eten op Glastonbury is overigens supergoed. Ik weet niet of het ergens beter, diverser en uitgebreider kan dan hier.
De grote podia hadden vanaf vandaag hun programmering. We keken even bij de Pretenders, die kenden we. Chrissie Hynde zag er nog steeds goed uit en klonk alsof er geen tijd verstreken is sinds ze voor het eerst Stand By Me zong. Maar met 100+ podia was er natuurlijk maar een handvol bands die wij kenden. En dan kun je regelmatig verrast zijn door wat je ziet of hoort. Zo was er op die vrijdag de band Bo Ningen, een noise-rock band uit Japan. Die gingen he-le-maal uit hun stekker met een retegoed optreden en het publiek ging dus ook mee uit hun stekker. Degenen die mij kennen weten dat ik hier wel van hou: beetje herrie. Geweldig!
Verder struinend kwamen we bij een nieuw gedeelte: Cineramageddon. Een grote openlucht drive-in bioscoop, maar dan net een beetje anders. En ja: “Glastonbury is the only place in rain soaked Brexit Britain where an outdoor post apocalyptic drive-in cinema can possibly work.” (Julien Temple, de bedenker). Het was maar goed dat het beter weer was dan vorig jaar. Ik weet niet of het anders zo’n goed idee was geweest.
Je boekt een auto voor een film, dat is je stoel. Vanuit je auto kijk je naar dat grote filmscherm. De meeste auto’s zijn zo gepimpt dat ze zo uit een Mad Max film lijken te komen. Cineramageddon zou officieel geïntroduceerd worden door Johnny Depp. Helaas lukte het ons niet om van te voren een auto te reserveren. Zoals je op de foto ziet, was het aantal auto’s beperkt en de kaartjes waren ook hiervoor zo weg. Helaas pindakaas.
Glastonbury 2017
Ja Pinkpop was er ook nog, maar hee, een Pinkpop met Justin Bieber als headliner…neh. Gelukkig waren er Greenday en System of a Down, want anders… Gauw maar over naar Glastonbury. Maar pas op, het wordt een heel verhaal.
Dat verhaal begon natuurlijk al in oktober 2016 bij de start van de verkoop van de kaartjes. Bij Glastonbury werkt het zo: je registreert je van te voren met foto. Want alleen dan mag je kaartjes kopen zodra de verkoop start. De verkoop gaat via de site van See-ticktets en hoewel gelinkt aan Eventim/Ticketmaster, werkt het toch anders. Er is geen wachtrij nee, het is gewoon ouderwets refreshen (f5-en dus) en hopen dat je ertussen komt. Als dat lukt, betaal je in eerste instantie een gedeelte van het kaartje, een ‘deposit’. In april daaropvolgend moet je dan het restant betalen. Doe je dat niet op tijd, dan ben je je deposit kwijt én je recht op dat kaartje. Want dat kaartje gaat dan de resale in.
Lukt het je dus niet om de eerste keer in oktober een kaartje te scoren, dan heb je in april dus nog een kans -hoewel klein- in de resale. Nou, het ging voor geen meter in oktober. In ieder geval niet zoals het jaar daarvoor. Binnen no time waren alle meer dan 100.000 kaarten verkocht. Uitermate teleurstellend, ook al wisten we niet eens wie er zouden optreden.
Tijd voor een plan de campagne. Natuurlijk gingen we ook voor Pinkpop, maar een groot festival, daar zouden we eigenlijk gewoon bij moeten zijn. We besloten dat Roskilde het dichtst bij de ervaring van Glastonbury kwam en voor die verkoop liep het eigenlijk helemaal geen storm. Met alle gemak van de wereld kochten we daar kaarten voor. Ook van Roskilde was toen nog geen line-up bekend, maar we verwachtten dat het op zijn minst de prijs van een kaartje waard moest zijn. Maar het bleef knagen; het was eigenlijk toch maar de noodzakelijke vervanging van dat ene grote festival. Maar niet getreurd, huppekee, get on with it. Luxe probleem! En zo gingen we voort.
Toen werd het april 2017: de resale van Glastonbury stond in de agenda. Alledrie hadden we blijkbaar nog niet definitief psychisch afstand genomen van Glastonbury, want toen ik de avond ervoor aan beide heren vroeg: “Zal ik morgen toch nog een poging wagen?”, kwam er een volmondig “Ja!” Dat de line-up van Roskilde een beetje mak bleef, speelde zeker en vast een rol (in retrospectief had het wel mijn enige kans geweest om Chester nog met Linkin Park te zien, maar helaas).
Daar zat ik op die zondagmorgen vroeg. In mijn up in een afgesloten computerkamer. Ingelogd op de mac en supergeconcentreerd te wachten op dat moment dat de verkoop zou starten. 1000x de tijd gecontroleerd, want tijdsverschil. Creditkaarten klaar, registratiegegevens klaar, talismannen (passen en bandjes van Glasto 2016) naast me op het bureau.
Iets van 35.000 kaarten (het exacte aantal wordt nooit verteld) beschikbaar en een veelvoud daarvan aan mensen die ook een kaartje wilden. Hoe groot was de kans? Geen idee. Refresh = F5 en op de Mac is het apple+R. Rammen op dat toetsenbord en hopen en duimen en hopen en duimen, wat een zenuwentoestand! Ik snap wel dat die mannen dat aan mij overlaten. Die ene heeft helaas al jong een hartinfarct doorgemaakt en de ander zou het ervan krijgen.
Over mij
Laatste reacties