Van dag tot dag

Theetje drinken

Schuitje varen, theetje drinken,
Varen we naar de Overtoom.
Drinken er zoete melk met room.
Zoete melk met brokken,
Kindje mag niet jokken.

Vooropgesteld: ik was al een theeleut. Maar sinds de vakantie in Schotland (theeland bij uitstek), is het helemaal erg geworden. En was ik met de hype meegegaan in het supergezonde groenethee-gebeuren tot en met Matcha aan toe, is het nu weer ‘plain’ old zwarte thee.

Voor mijn verjaardag kreeg ik van zuslief een gedeelte van een prachtig theeservies van Bredemeijer. Ik heb het zelf aangevuld met de evenzo stijlvolle theepot. Hiermee wordt theetje drinken wel een feestje.

Een gewoonte die ik van huis uit al meekreeg, is melk bij de thee. Kinderthee werd het genoemd. Ik wilde natuurlijk een groot meisje zijn en de melk werd verbannen. In Schotland hebben ze er helemaal geen moeite mee. Het gevoel van vroeger kwam bij me terug en ja: waarom zou je geen melk in je thee doen? Het is heerlijk. Zo kun je lekkere sterke thee zetten, veel van de smaak meekrijgen en toch blijft het goed drinkbaar.

IMG_9441

Maar dan: welke smaak thee moet het zijn? Wordt het een melange of ga ik voor slechts één smaak? Dat is natuurlijk helemaal afhankelijk van wat je lekker vindt. Ik ging op zoek naar goede combinaties. En hoewel ik zeker weet dat die smaken nog zullen veranderen, is het voor nu zo ongeveer dit geworden:

Voor de ochtend:

Tippy Pekoe Orange (Nepal)& Mokalbari Zomerpluk  (uit Assam). Een mix van twee kwalitatieve goede theesoorten, een beetje zacht en een beetje zoet. Simon Lévelt zegt over deze theetjes het volgende:

  • Tippy Orange Pekoe: Mild geurig en licht bloemig. De theeblaadjes groeien hoog in de bergen en worden zorgvuldig verwerkt. Dit is een tippy thee van grote klasse.
  • Mokalbari Zomerpluk: Zeer aromatische en krachtige thee met de kenmerkende Assam-bite en een prettige afdronk.

Voor de middag en de avond gebruik ik een mix van Earl Grey Superieur (oh, die geur alleen al!), Darjeeling (Zomerpluk) en biologische Lapsang Souchong:

  • Earl Grey Superieur: Deze Earl Grey met een uitgesproken Ceylon karakter smaakt vol en krachtig. Voor deze thee gebruikt Simon Lévelt een prachtig gevormde thee met veel tip, die tamelijk donker aftrekt.
  • Darjeeling Zomerpluk: Darjeeling kent duidelijke seizoenverschillen die grote invloed hebben op de smaak. De lente geeft een frisse en bloemige thee, de warme zomer geeft een volle en krachtige smaak. Tijdens de regentijd ontstaat een thee met een soepel en toegankelijk karakter. Tot slot levert de koele herfst een milde thee. De winter levert geen oogst.
  • Biologische Lapsang Souchon: Het blad van deze China-thee wordt boven naaldhout gedroogd en krijgt daardoor zijn eigen rokerige smaak. De thee heeft een volle rooksmaak. Het woord Lapsang is een verbastering van het woord ‘Zhengshan’, hetgeen ‘echt’ betekent. Deze kwalificatie werd in China toegevoegd om een onderscheid te hebben van mindere kwaliteiten.

Ik zet mijn theewater in een waterkoker en ik gebruik hiervoor gefilterd water. Zo weet ik zeker dat de smaak van de thee niet door het water wordt beïnvloed. De losse thee gaat in het theefilter van de theepot. Daarin is voldoende ruimte voor de theeblaadjes om vol uit te groeien in het hete water.

Ik weet dat er ook altijd discussie is over het gebruik van melk en als je melk gebruikt, schenk je dan de thee op de melk of de melk in de thee? Ik schenk eerst melk in mijn kommetje en dan pas doe ik de thee erbij. Zo mengt het goed en hoef ik niet te roeren. Suiker of honing gebruik ik niet in mijn thee, dus een lepel is op deze manier niet nodig. De behoefte om te roeren heb ik namelijk wel als ik het andersom doe: eerst de thee en dan de melk. Op de een of andere manier lijkt het dan toch niet heel goed te mengen.

Dus.

Ga ik nu weer lekker verder theetje drinken.

Theetje drinken Meer lezen »

Tijd gaat voort

En zo is de vakantie alweer lang achter de rug. Het werkzame leven weer opgepakt en vol verder met het leren van mijn nieuwe werkzaamheden. Het is leuk, het is uitdagend. Apart dat ik van intensieve gesprekken nu ineens naar de technische kant ben overgegaan. Ik loop nu met een centimeter en een waterpas in mijn tas. Ja echt! Al langer wist ik dat mijn bureaustoel thuis niet goed was. Niet alleen erg oud, maar ook niet in te stellen. Toenemende pijn in mijn rug én kennis van ergonomische oplossingen, maakt dat ik op zoek ging naar een goede tweedehands bureaustoel. Gevonden via Marktplaats. Blij mee.

IMG_9382

De coaching ligt een beetje stil. De grote opdracht is afgerond en er is nog een klant die ik zo eens in de twee maanden zie. Ik laat het zo. Ervaring leert dat dingen toch altijd weer anders gaan dan gepland. Het is iets waar ik op dit moment ook niet echt de rust voor heb, dus zoals met alles, beter dat het nu even niet op de voorgrond ligt. Ik heb zelfs een paar weken geleden even gedacht dat ik mezelf maar weer eens moest coachen. Een goed gesprek met mezelf deed wonderen. Ik sta weer stevig met beide voeten op de grond.

Fotografie is weer gaan kriebelen. Via Marktplaats heb ik een aantal camera’s verkocht en ik heb bepaald welke zeker niet weg mogen. Het geld van de verkoop heb ik goed gespendeerd, vind ik zelf 🙂 Drie camera’s (de SX-70, de SLR680 en de Mamiya) heb ik helemaal laten nakijken. Kostte wel wat, maar ze zijn weer helemaal fit nu. Ook blij mee. De firma Impossible had bovendien een mooie tas in de aanbieding (slechts € 12,-!) en die heb ik gescoord. tegelijk met twee pakjes film. Die pakjes film durf ik nog niet aan te breken, omdat ze best kostbaar zijn.

IMG_9265

Wat ik ook op de kop tikte via eBay, is de Instantlab van Impossible. Via je telefoon van je digitale foto een Polaroid maken (of eigenlijk heet het nu een Impossible). Iedereen zal zich afvragen waarom je dat in ‘s-hemelsnaam zou willen, maar ja, ik wil dat. 8 foto’s geprobeerd met oude Impossible-film die ik nog had, toen het ding het begaf. Heb ik weer. Oorspronkelijke verkoper gaf uiteraard geen gehoor, maar met de prima service van Impossible heb ik inmiddels een nieuwe. Ze ruilden hem gewoon om. Top!

Dus. Zover een klein beetje verleden tijd.

Wat me nog wacht is een uitzending van Zuslief. Gaan we weer. Fijn voor haar, geweldige ervaring weer. Bijna 4 maanden bijdragen aan een VN-vredesmissie. In de aanloop ernaartoe hebben we besloten om in ieder geval in november samen nog een weekje weg te gaan. Concentratiekamptrip 2.0 wordt het. Treblinka, Sobibor, Majdanek en Belzec. Vanuit een centraal gelegen hotel gaan we deze voormalige vernietigingskampen bezoeken. Het zal opnieuw een bijzondere ervaring zijn. En dan vanaf januari 4 maanden communiceren via email ed. Hopen dat het een beetje rustig blijft daar.

 

Tijd gaat voort Meer lezen »

Maand Mei 2014

De maand mei 2014.

Genoeg gedaan, gezien en beleefd. Volgens de foto’s (mijn gids in de tijd) waren noemenswaardig (klik op de foto voor een vergroting):

Het bezoekje aan de tandtechnicus voor de reparatie van een van mijn tanden. Dat was nodig omdat een laagje op mijn tand vrvangen moest worden. Oorzaak: een brommerongelukje van toen ik 18 was en ik bij een vriendin achterop de brommer zat en tegen een paaltje van 10cm breed knalden. Ik had een helm op, maar het kinbeschermingsgedeelte knalde tegen mijn tanden. Sindsdien ging die tand langzaam verkleuren. Een laagje erover hielp, maar moest nu vervangen worden. Meer dan een halve dag naast hem gezeten, op de vingers van een vakman gekeken en mee mogen maken hoe dat bedrijf in elkaar steekt. Ondertussen moesten er foto’s gemaakt worden en vergelijkingen van de een met de ander. Mooi werk en heet resultaat mag er zijn.

IMG_4736

Dan was er dat concert van Nine Inch Nails in de Heineken Music Hall. Wie? Ja die. Bijzondere band, of eigenlijk is de band maar een persoon: Trent Reznor. De concerten doet hij wel steeds met wisselende ondersteuning. De teksten zijn heftig en gaan diep, de muziek is industrieel: veel biepjes en bliepjes en andersoortige goed geregisseerde geluidjes. Fantastisch concert, visueel spektakel. Echt zo’n: ‘je moet er bij geweest zijn’-ervaring.  Nou, ik was er en ik genoot.

IMG_4850

En dan was daar nog de Nacht Van de Vluchteling. 40 kilometer door de nacht wandelen van Rotterdam naar Den Haag. In de voorloop hebben Zuslief en ik bijna € 500,- opgehaald aan sponsorgeld voor de Stichting Vluchteling. Eerlijk geëgd: mijn eerste Goede Doel waar ik ook echt een actieve bijdrage aan heb geleverd; binnenhalen van geld en fysiek de tocht meelopen. En ik vond ik geweldig om te doen. Daarbovenop kwam dat wij -na een oproep- ook nog 40km met blinde Esther aan de arm hebben gelopen. Ik 30 en bij Zuslief bleek het lengteverschil niet echt superhandig, dus die maar 10. Moe,  maar zeer voldaan zonder blaren, mèt medaille en bos bloemen van Groen Links weer huiswaarts gekeerd onder de belofte dat ik het volgend jaar zeker weer ga doen. En oh ja, die acteur: Waldemar Torenstra was er ook en ging op mijn verzoek graag met ons op de foto 🙂

IMG_4953

Maand Mei 2014 Meer lezen »

Nacht van de Vluchteling

Zoals velen kan ik me geen voorstelling maken van hoe het zal zijn om te vluchten. Om alles achter te laten en geen idee te hebben waar je heengaat en of je het wel zult overleven. Er zijn zó veel mensen op de wereld die op dit moment vluchten.

Voor één nachtje wil ik solidair zijn met hen. Mer Smits en ik lopen in de nacht van 29/30 mei mee in de jaarlijkse ‘Nacht van de Vluchteling’ om zoveel mogelijk geld op te halen voor vluchtelingen en ontheemden wereldwijd. Dit jaar gaan we in het holst van de nacht 40 kilometer lopen voor noodhulp aan de slachtoffers van de grootste humanitaire crisis van dit moment: Syrië. We lopen van Rotterdam naar Den Haag.

Met jouw donatie kan Stichting Vluchteling noodhulp bieden aan mensen die alles kwijt zijn, zoals medische zorg, onderdak en toegang tot schoon drinkwater en sanitaire voorzieningen.

Sponsor jij ons ook? Dat kan via deze link:

http://www.nachtvandevluchteling.nl/desmitsies

 

Opmaak 1

Nacht van de Vluchteling Meer lezen »

Citroën Ami

Ami
Citroën Ami

Wij hadden er vroeger ook heel even eentje: een tweedehands creme-kleurige Citroën Ami. Ik wilde er voor geen geld in meerijden, want ik schaamde me voor de lelijkheid van het ding. 

Lange tijd dacht ik dat het kwam door de levensfase waarin ik verkeerde: ik puberde. Dan zet je je altijd wel af tegen je ouders, toch? Aan die veronderstelling komt nu ineens een eind. In de NRC van gisteren bevestigt de garagist wat ik toen ook dacht. Het was écht een lelijke auto. Wel jammer dat ik deze column niet nog even kan laten zien aan mijn ouders 🙂

Citroën Ami Meer lezen »

Stand van zaken

Tja, jeetje. De tijd vliegt en voor ik het weet is het eerste kwartaal van 2014 alweer (bijna) voorbij. Er zijn weer genoeg zaken gaande.

Een leuke coachingopdracht gekregen, dus mijn tweede baan krijgt ineens ook een beetje meer vorm, fijn! Een stukje extra inkomen, ook niet verkeerd, maar dat komt uiteraard pas na de afronding van de opdracht. Bovendien coach ik in een bijzondere omgeving: de werkomgeving van de coachee. Ik ervaar opnieuw dat als ik loslaat wat allemaal moet, het gewoon vanzelf gaat. Daarnaast is er die steeds terugkerende coachee. Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat zij in me heeft om toch maar weer steeds bij me terug te komen.

Mijn eerste baan is sinds januari weer anders. Weg uit de begeleiding en weer terug naar het beoordelen van bijzondere en specialistische aanvragen. En weg uit mijn woonplaats en weer terug in Rotterdam. In februari de opleiding die hiervoor nodig was ook afgerond. Het gaat om een mens, wetskennis, techniek en creativiteit. Eigenlijk heel erg leuk. Veel op pad, veel ruimte om te leren, niets te klagen.

Dankbaar, ja. Voor alles wat op mijn pad komt. Ik denk met regelmaat aan de mensen in mijn omgeving die tegenslag kennen. Sommigen in hun gezondheid, anderen op financieel gebied. Ik tel mijn zegeningen en ben dankbaar voor de mogelijkheden die het leven me biedt. Niet hoogdravend, nee, bescheiden. Want morgen kan alles anders zijn. Toch?

 

Stand van zaken Meer lezen »

Vakantie 2013

vak2013LR

Omstandigheden maakten een verre vakantie niet mogelijk, maar er aan toe was ik wel. Mijn vrije dagen bestonden tot nu toe steeds uit compensatie van teveel gewerkte uren en even weg van het werk was noodzaak. Vier-en-een-halve week vrij had ik, da’s pas lekker. Maar om de verveling niet helemaal toe te laten slaan, moest er wel iets gedaan worden. Voorwaarde: niet te ver weg; het moest met de auto aan te rijden zijn. De compilatie geeft een beetje weer van de bezigheden de afgelopen weken. Genieten van het mooie warme weer, naar de Antwerpse Zoo. Op zoek naar Five-fingers voor zuslief in Hoorn en maar gelijk even door naar Volendam voor paling (goeiendag wat is de paling duur!). Ik heb mezelf een paar nieuwe wandelschoenen aangeschaft in de hoop dat mijn knie daarmee tijdens het wandelen ontzien wordt.

Om toch nog iets van een vakantiegevoel over te houden heb ik een paar nachten in een hotel in Monschau in de Duitse Eifel geboekt. Net over de grens. Mooi wandelgebied, voldoende te zien en dus een prima gelegenheid om mijn nieuwe wandelschoenen uit te proberen. Een enkele keer een dikke knie, maar de trip van 15 kilometer was het zeker waard. Ook de kleinere wandelingen langs de kratermeren waren erg mooi.

Teruggekomen hebben we een langgekoesterde wens in vervulling laten gaan: kanovaren in de Ardennen op het riviertje de Ourthe. Nu was het water niet erg wild en op sommige plekken niet eens erg veel,  maar geweldig was het wel. Een supermooie dag, weinig mensen op het water en hoewel we van 10:00 tot 14:30 uur zijn bezig geweest, mocht het van mij nog wel langer duren.

Op de dag die volgde heb ik me over mijn gene heen gezet en ben op zoek gegaan naar trekkingpoles. Wandelstokken dus. Aanbevolen door de fysiotherapeut. Erg. Ik ben net 29 (of eigenlijk 45) en heb nu al beginnende artrose -lang leve het vrouwzijn en de vroege overgang!- dus als ik nog een beetje mee wil komen in dit leven, zal ik toch concessies moeten doen. Blij mee? Nee, absoluut niet, maar het is zoals het is en mijn protest heeft zeggen en schrijven twee weken geduurd. Gaat steeds beter dus. Dan heb ik het niet over de afgelopen tien jaar waarin ik -tegen beter weten in??- toch maar bleef hardlopen. Maar enfin.

Na de rustdag opnieuw de Ardennen in voor een wandeltocht die we op internet hadden gevonden. Met trekkingpoles dus. De schoonheid van de wandeling compenseerde mijn rotgevoel over het gebruik van die stokken. Wel is het zo dat ik aan het eind van de wandeling stiekem blij was dat ik ze bij had.

In de dagen die volgden gingen we naar de film (Lone Ranger), aten we sushi en bakte ik een taart, gingen we naar het strand bij ‘s-Gravenzande (en opnieuw bedachten we hoe fijn het zou zijn om zo dichtbij het strand te wonen) en bezochten we museum De Fundatie in Zwolle. Heb ik aan het werk gedacht? Ja, maar die gedachten vaak ook meteen weer losgelaten. Op een bepaald moment is namelijk mijn wachtwoord van de webmail verlopen en die kan alleen gereset worden vanaf een computer op de werkplek. Vervelend zeg 😉

Al met al een heerlijke vakantie. En ik heb nog een paar daagjes te genieten voordat het weer om is.

Vakantie 2013 Meer lezen »

Monschau

Zomaar. Op de bonnefooi.

Mijn nieuwe wandelschoenen aan en de Duitse Eiffel in en op naar de Hoge Venen.

Hopen op geen blaren en ook hopen dat mijn knie het een beetje gaat volhouden. Foto komt van hier.

Monschau Meer lezen »

Een verse witte roos

Ik schreef al eerder over haar. Mijn Buuffie. Sinds een jaar of 14 wonen we in elkaars buurt. Niet naast elkaar, maar dicht bij elkaar. Ik kom nog uit een tijd waarin de hele straat buurvrouw en buurman genoemd werden. Ze is dus gewoon mijn buurvrouw. Ook al woont ze formeel schuin achter ons. Ze hebben weinig aansluiting met de rest van de buurt. Het accordeert gewoon niet, waar zij vandaan komen verschilt blijkbaar teveel met waar de anderen vandaan komen. Al 14 jaar niet.

Ik heb geen last van rangen en standen. Erger nog, ik ben er wars van. In z’n blote kont ziet ieder mens er uiteindelijk hetzelfde uit en daarvan heb ik er genoeg gezien toen ik nog verpleegkundige was en er zelfs nog een ‘klasse’-afdeling bestond. De aanvullend verzekerden kregen daar roomboter in plaats van margarine op hun brood. En maximaal een tweepersoonskamer in plaats van met z’n achten op een zaaltje.

Het contact met hen werd ingegeven door de buurman. “Wat zijn dat voor bloemen in jullie heg?” “Passiebloemen”, antwoordde ik. “Oh”, grapte hij, “vandaar dat ik ze niet ken. Passie kennen wij al lang niet meer!” Daarna kwam er kater Karel. Karel kwam bij ons aanlopen en vertrok na enige tijd naar hen. Bij hen was het blijkbaar beter. Toen was er de hond die niet wilde luisteren en steeds ontsnapte. Als niets meer hielp, belden ze bij mij aan en als een wonder: als ik ‘m riep, kwam hij wel naar mij toe.

Toen ineens het bericht dat de hond weg moest. Ze was ziek en te moe om nog met hem uit te gaan: longkanker en geopereerd, bestralingen en chemo volgden. Het ging, afgezien van wat complicaties, weer een tijdje goed tot het volgende nare bericht: uitzaaiingen in het hoofd met alle problemen die daarbij horen. Met enige regelmaat ging ik even bij hen langs, vragen hoe het nou ging. Even een bosje rozen brengen. En altijd zei ze: ik kom gauw een bakkie bij je doen zodra het weer gaat.

De afgelopen maanden reden ambulances en auto’s van de dokterspost af en aan. Toch weer tumoren in de longen en de lever die opspeelde. Op tweede kerstdag ging ze opnieuw het ziekenhuis in. Elke week ga ik even bij haar aan. De eerste keer met een klein vaasje met een roos en ik ververs ‘m iedere week. Gewoon, één roos. Vorige week zei ze, zo ziek als ze was: “Ik zeg toch steeds dat ik een bakkie bij je kom doen, maar dat zeg ik niet meer hoor. Ik geloof niet dat het er op korte termijn van gaat komen, dus ik zeg het maar niet meer”.

Vanmiddag stond ineens haar kleindochter van 8 jaar voor m’n raam. Ze wist blijkbaar waar ik woonde (net zo verbaasd was ik vorige week dat die kleine dame mijn naam kende). Met twee vriendjes, ze waren aan het sleeën. Dat het niet goed ging met oma, dat ze haar in slaap gingen brengen. Dat ze dan wel dood zou gaan. Maar dat ik nog wel langs mocht komen. Vandaag dan, want anders zou ze slapen. En dat oma had gezegd dat ze begraven wilde worden. En dat haar pappa erg verdrietig is. En dat opa voorlopig bij oma in het ziekenhuis zou blijven.

Met een nieuwe verse roos ging ik vanavond naar het ziekenhuis. Zuslief was de vorige keer al mee en nu ook. Op de afdeling werden we direct naar de familiekamer gedirigeerd. Buuf ging aan de morfine en de dormicum en moest in alle rust in slaap vallen. Op naar het eind. Er was verbazing alom dat ik er was. Ze waren namelijk al de hele dag in het ziekenhuis en toen het besluit genomen was om Buuf te laten slapen wilden ze mij informeren, maar wisten alleen m’n huisnummer en voornaam. Bij 1850 wilden ze daarmee niet ons telefoonnummer geven. Een andere oplossing om mij te waarschuwen konden ze zo gauw niet bedenken. Kleindochter had het gesprek met 1850 meegekregen en was ’s middags spontaan, zonder dat iemand het wist, mij komen waarschuwen. Haar pappa en mamma werden, toen wij binnenstapten en ik vertelde dat ik was geïnformeerd door hun dochter,  ineens geconfronteerd met de volwassenheid van dat kleine meisje, die mij op een kinderlijk simpele manier wel wist te bereiken en te informeren. Ontroerend.

Toen Buuf diep in slaap was, zijn we heel zacht haar kamer ingelopen. Ik heb een nieuwe verse roos op haar nachtkastje gezet. Het was een witte dit keer. Buuf’s ademhaling was diep en onregelmatig, slangen in haar lijf en rode blossen op haar wangen van de koorts. Ik denk dat dit de laatste roos was die ik op haar ziekenhuisnachtkastje heb gezet.

Dag Buuffie, ik denk aan je terwijl jij met het laatste stukje van je reis bezig bent.

Een verse witte roos Meer lezen »

Scroll naar boven