Hij zit in Zwitserland met zijn ouders. En hij wilde even bellen. Dus we hebben gezellig gekletst aan de telefoon. Over de winkels, over het dorp en over het vuurwerk dat hij gezien heeft. Helemaal vergeten welke afstand hij van de week heeft afgelegd, vraagt hij: “Mag ik straks naar jou toe komen?”. Op mijn antwoord dat dát niet gaat lukken omdat Zwitserland best wel ver weg is, wordt ‘ie stil en vraagt vervolgens: “Mag ik niet naar jou toe komen, dan?”. Tuurlijk mag ie dat. Maar dat het nu niet gaat, kan er bij hem niet in. Ach gos, die kids toch! De foto heb ik overigens schaamteloos van zijn Pa gepikt. Gruzi! 😉