Zei ik in mijn vorige postje dat ik de winter over wil slaan, dan bedoel ik natuurlijk dat natte onstuimige gedoe. Regen, storm, windkracht vijf en hoger. Het nutteloze van de paraplu in Nederland, want die waait toch altijd kapot. Nee, dan die andere winter…
…Door omstandigheden ben ik er een tijdje niet geweest, maar die witte bergtoppen en de diepe sneeuw zijn juist geweldig. Die stilte op grote hoogte, de puurheid van de koude droge lucht. Het in jezelf praten terwijl je met een rotgang van die berg komt. De gezellige onderonsjes bij de skiliften. Het bevroren puntje van mijn neus (puntneus, dan krijg je dat, hè?). En de Tiroler jodelmuziek op de keren dat het Oostenrijk in plaats van Frankrijk was. De mooie outfits op de keren dat het Frankrijk in plaats van Oostenrijk was. Van onder de zeespiegel naar 3600 meter daarboven was altijd eventjes wennen. Maar oh, wat heerlijk om weer in het vooruitzicht te hebben. Het duurt nog even; het wordt ergens in de lente, als de dagen weer wat lengen. Het wordt tijd.