Mijn blote lijf in de kunstmatige warmte, opgewekt door zonvervangende tl-buizen.
Op mijn hoofd muziek. Niet zacht, nee, juist op een trancevolume. Ik concentreer me op muziek, ademhaling en mijn huid.
“…Lost in the wreckage of a million bad dreams…”.
Iedere cel in mijn huid reageert op de herkenning. Ieder spiertje trekt samen tot kippenvel, maakt hypersensibel en ik geniet dubbel van de intense warmte. Ondertussen vult mijn hart zich met weemoed en lopen mijn gedachten weg in een stroom van vervliegende deja-vu’s. En heel langzaam zak ik weg een waak-slaapgebied waar alles mogelijk lijkt.
“…I knew that something must be done. To save the person I’d become…”.
Ik ben me bewust van een vouw in de handdoek waar ik op lig, maar ik kan me niet verroeren. Ik kan mijn lijf niet meer bewegen. Statisch lig ik in het licht en besluit de vouw te laten voor wat het is. Zen. Het is goed. Voor nu. Even weg van alles, even weg uit mijn werkelijkheid en op zoek naar wat ik wil. Het is dichtbij. Ik weet het zeker, de tekst echoot in mijn hoofd en ik val in slaap…
“…Feel the sun. Waves crash like my emotion. Life has begun…”.