13 mei 2004

De laatste tijd doe ik veel aan: denken, filosoferen, dromen, proberen, testen, grenzen verkennen en ga zo maar door (ach, je kunt maar ergens mee zoet zijn toch?).

Terug naar de oorsprong. Niet meer dat materialistische, dat hebben-hebben, dat meer en groter, meedoen met de massa, je geimponeerd voelen door duurder. Dat wil ik niet meer. Dat kan niet datgene zijn waar het leven om draait. Niet meer achteloos geld uitgeven aan onzindingen.

Nadenken over wat je doet en waarom je het doet: wil je het echt en wat wil je ermee bereiken? Ik ben niet gelovig en ook niet gelovig opgevoed. Testen wijzen uit dat het boeddhisme bij me past. Die levensovertuiging spreekt me ook heel erg aan. Hoewel het ik het ‘pad naar verlichting’ wel een beetje een vaag begrip vind. Misschien ben ik daar te nuchter voor.

Ik filosofeer dus graag, maar in mijn hoofd loop ik vaak vast in zaken waar ik niet uitkom. Een waarom blijft vaak over aan het eind.
Soms praat ik met een gelijkgestemd persoon. Lekker ‘bomen’, zo noem ik dat dan. Vandaag zei zo’n gelijkgestemde me het boek te kopen van De Dalai Lama: “De kunst van het geluk”. “Omdat er zoveel dingen in staan die overeenkomen met wat jij zegt en denkt…”, zei ze.

Aagje als ik ben, dook ik tijdens m’n lunchpauze even de Donner in. Ik heb ‘m, het is een klein pocketboekje. Ik ben er nog niet aan begonnen, dat zal pas van het weekend worden, maar ik heb er wel even gauw in gebladerd. Ik citeer:

“Stel jezelf bij elke beslissing die je moet nemen de vraag: ‘Word ik er gelukkig van?’ Die eenvoudige vraag kan een krachtig instrument zijn. Die vraag kan ons helpen bij het in goede banen leiden van alle gebieden in ons leven, en niet enkel bij het besluit of we ons te buiten moeten gaan aan drugs, of dat derde stuk slagroomtaart moeten opeten. Het werpt een nieuw licht op dingen. Als we onze dagelijkse beslissingen en keuzes benaderen met deze vraag in gedachten, verleggen we de aandacht van datgene wat we onszelf ontzeggen naar datgene wat we zoeken: het ultieme geluk.”

Yep, ik denk dat dat waar is.

Sinds ik gestopt ben met roken is de frequentie waarmee mijn hart slaat, onwaarschijnlijk gedaald.

Al rokende kende mijn hart een gemiddelde hartslag van zo’n 88 slagen per minuut. Vanaf een week of 4 nadat ik gestopt ben met roken, is die gezakt tot zo’n 58 slagen per minuut. En dat is nog steeds zo. Bizar toch?

Stel je nou es voor dat je hart vooraf geprogrammeerd is om een bepaald aantal slagen in zijn leven te slaan, omdat dit bijvoorbeeld opgeslagen is in het genetisch materiaal.

Hoeveel leven heb ik mezelf dan tekort gedaan door te roken?
En hoeveel leven heb ik mezelf bespaard door te stoppen met roken?

En ja, wat moeten jullie met deze informatie? Geen flauw idee, dat bepaal je zelf maar!