24 mei 2004

School.
Tot vanavond half 10. Blèh.
Ik weet het , ik weet het. Ik heb er zelf voor gekozen, maar sjongejonge, wat duren 4 jaar lang. En óók dat is eigenlijk niet waar. Ze vliegen om. Er is ook zoveel gebeurd de afgelopen tijd. Toen ik aan deze opleiding begon had ik geen flauw idee wat ik er mee moest doen. In dat opzicht is er helemaal niets veranderd. Ik weet het nog steeds niet! Maar ja, een HBO-papiertje is nu eenmaal gewild. En mocht ik het in mijn gekke hoofd krijgen iets anders te zoeken (of mijn baas), dan kan ik in ieder geval met dat papiertje zwaaien. Met papiertje lig ik nu eenmaal beter ‘in de markt’ dan zonder.

Wat wèl veranderd is, is dat ik nog een vader en moeder had toen ik begon aan deze opleiding. Alles was goed, iedereen blij en vooral trots. Altijd die interesse “Hoe gaat het?”, “Waar ben je mee bezig?”, “Mag ik eens lezen?”, “Heb je al cijfers?”, “Onze kinderen zijn weer aan het leren hoor!” (zuslief leert ook en krijgt morgen haar diploma!).

Tja, en dan worden ze ziek. De één overlijdt na de ander in net iets meer dan een jaar. Mijn wereld staat momenteel op zijn kop. Alles is anders en het wordt nooit meer zoals het was. Met of zonder HBO-papiertje.

Ik ga door, dat moet. Voor hen, voor mij, vanwege mijn originele redenen om weer te gaan leren. Maar de motivatie, de betrokkenheid, mijn ‘motor’ ben ik kwijt. Als ik die vind, zal school weer een stuk gemakkelijker gaan, maar tot die tijd blijft het hangen en wurgen en met de hakken over de sloot! Ik moet nog een klein stukje; volgend jaar hoop ik af te studeren.

En dus, zit ik hier weer. En ga ik deze lessen opnieuw proberen er met mijn hoofd bij te blijven. Menschen, vanuit de Hogeschool (wel zes verdiepingen hoog *proest*), wens ik jullie een fijne avond en tot logs!

Update 21:20 uur:
Onze tweede docent was ziek. Dá’s nou jammer zeg!