10 augustus 2004

Het meisje van de Zeeman. Daar heb ik iets mee. Ik heb sowieso iets met die winkel. Wat een puinhoop en wat goedkoop, maar wat een leuke kleine kadootjes voor neefjes en nichtjes (of onderbroeken ofzo, gna). Precies voor die kids die nog blij zijn met een niemendalletje, vooral omdat ze een kadootje krijgen en je aan ze gedacht hebt.

Ik begon dit schrijfsel niet om reclame te maken, maar vanwege een jongedame die in die winkel werkt. Tempo Traag. Hoe lang de rij klanten ook is, ze raakt niet in de stress. Nooit. Stoicijns slaat ze bedragen aan op de kassa, zegt wat er afgerekend moet worden, hoort de ruilsmoezen aan en geeft geen krimp. ‘Rustig aan dan breekt het lijntje niet’, dat moet haar levensmotto zijn. Vol bewondering sta ik in de rij te wachten en te observeren.

En zo observerend, nemen mijn gedachten een loopje. Ik weet dat er een hoop mensen niet tevreden zijn met het werk dat ze doen. Vaak bezitten mensen kwaliteiten die ze in hun dagelijkse werk niet kunnen benutten. Jammer is dat, zowel voor hen als voor de werkgever. Hoe vaak zitten mensen niet in het verkeerde beroep. En dus vroeg ik me af hoe de wereld er uit zou zien als we allemaal eens switchen van baan. Je verzint wat je leuk vindt en waar je goed in bent. En dat ga je dan doen.

Op wat kleine details (okee, understatement) na -wat doen we bijvoorbeeld met superverantwoordelijke banen als arts en rechter?- ben ik er zo nieuwsgierig naar of dat dingen dan beter/anders/gemotiveerder/tevredener/vul-zelf-maar-in gaan.

*zucht*

Ik denk nog even verder.