23 augustus 2004

Hèhè. Wat een weekend en wat een feest. Een Franse bruiloft is leuk, maar die moet je om diverse redenen -vooral fysieke- niet te vaak doen. Le weekend:

Vrijdag: Aangekomen na een voorspoedige 700 kilometer. De bruiloftsvoorbereidingen zijn in de afrondende fase: Controleren van eten/catering, zaaltje, kleding, kerk. De gangbare stress van le jour avant, etc.

Zaterdag: Dé dag. Vroeg op en na alle omkleed- en make-up-partijen (wat ziet ze er mooi uit!) naar het dorpshuis. Het heet wel Mairie, maar kun je van een echte gemeente spreken als het dorp uit 16 huizen cq. boerderijen bestaat? 🙂 De Mairie heeft maar één ruimte en die is ongeveer 8 bij 8 meter. We passen er dus ook niet allemaal in. Dan met zijn allen naar de kerk van weer een ander dorp. Dat doen we per versierde auto. Alarmlichten aan en al toeterend rijdt een slinger van wel 40 auto’s door het Franse landschap. Een pastoor die zo de plaatsvervanger van de paus kan zijn en al net zo oud lijkt als de oudste boerderij in het dorp. Vader geeft dochter weg en het jawoord wordt definitief gegeven. In een zaal naast de kerk is het aperitief, eigenlijk de receptie. Veel champagne en veel hartige taarten, zo’n 300 mensen, wat regendruppels en je begrijpt het al: druk! Later die middag met een discrete groep (150 man!!) naar het feest, opnieuw met die slinger auto’s. Het feest vindt plaats in een zaal 20 kilometer verderop. Hier wordt een 7-gangen diner gecombineerd met discjockey en dansen. Om 03:30 ur ben ik afgetaaid en hadden we (!) nog twee gangen te gaan (en ik de volgende dag nog 700 kilometer!).

Zondag: Mensen hebben wel/niet geslapen en zijn (nog) wel/niet dronken. Traditie: het bruidspaar wakker maken (reveille). Klinkt leuk, maar als je bedenkt dat dat gebeurt met alles wat maar in je buurt ligt (meel, eieren, tomaten, slagroom), kun je je voorstellen hoe fijn het is dat jíj niet tot het bruidspaar behoort! In de loop van de dag wordt de barbecue opgestookt en gaan we gewoon weer door met eten. Véél eten en véél drinken. Halverwege de dag zat het er helaas voor ons op. Ik dook (als BOB overigens) achter het stuur om te ontdekken dat zowat heel België opgebroken is en ik daardoor niet 700, maar 800 kilometer heb moeten rijden.

Maar mensen, wat een feest was dit zeg!

(Klik hier voor een paar foto’s)

Update:
Op de deurmat vond ik dit welkomstkadootje van Marion. Dank je wel, Marion! 🙂