15 augustus 2004

Hier in de polder bevindt zich een kudde (heet dat wel zo?) paarden. Vaak ga ik er kijken. Ze hebben een flink stuk grond tot hun beschikking en kunnen er heerlijk ravotten. Soms lijken het wel wilde paarden zo gaan ze tekeer. Gefascineerd en vol respect kan ik er naar kijken. Ik ben geen ‘paardenmeisje’ en nooit geweest ook. Ik was altijd een beetje bang voor paarden; ik vond ze te groot. Ooit mocht ik op een pony van een vriendinnetje, maar er was geen zadel. Ze vertelde me hoe ik mijn ene been over de kont van de pony moest zwaaien. Ik zwaaide mijn been niet hoog genoeg en gaf de pony dus per ongeluk een schop tegen z’n kont. En ja hoor, hopla, daar ging ‘ie, in galop. En ik hing er half naast, me in paniek vastgrijpend aan de manen van het beest. Uiteindelijk moest ik me laten vallen. Nee, dat was niks voor mij. Maar foto’s van paardenbeesten en hun konten maak ik graag.

I See You!
Genietend van de zon, zag ik mezelf ineens twee maal verschijnen in het glas van de deur. Ik had wel genoeg naar de mekkerende mezenbollenetende mezen gekeken. Mijn boek had ik inmiddels half verslonden. En vanwege gebrekkige loginspiratie heb ik mijn beide reflecties maar op de foto gezet. Tja, het is weer een luie lome dag geweest. En dan kom ik slecht tot actie, maar mijmer ik slechts een beetje.