Komen we net thuis: Container voor de deur, ladder tegen het huis van de buren; niks ‘geen afspraak maken’ dus. Ze zijn gewoon vandáág al begonnen!!
Nu heeft het ook geen zin meer om Vereniging Eigen Huis in te schakelen voor een “vooraf’-inspectie. Dus daarnet heb ik maar even alle hoeken en gaten met een digi-cam op de gevoelige memorykaart gezet.
En oja, voetstappen op onze dakrand. Ik heb in die brief nog zo gezegd dat ik niét wil hebben dat ze over ons dak lopen! Het staat in ieder geval op de foto! Je zal toch over een jaar merken dat ze ‘per ongeluk’ een scheur in je bitumen hebben getokken. Natuurlijk zijn ze daarvoor verzekerd (hun probleem), maar al dat gezeur eromheen, wie zit daar nou op te wachten?
De buren aan de andere kant hebben trouwens hetzelfde verhaal als wij: ook zij moesten het vernemen via de krant. Ook aan die kant wordt niet met elkaar gesproken.
Wat staat me nou het meeste tegen?
Dat we er niet normaal (okee, míjn opvatting van normaal, ik weet het, maar ik ben niet anders opgevoed) over doen.
Want (denk ik dan): Als ik iets ga doen waar mijn buren wellicht last van krijgen, dan licht ik ze in. We lopen namelijk kans dat we de komende dertig jaar niets meer tegen elkaar zeggen als we elkaar in het harnas jagen, toch? Dus zou ik proberen er zo open als mogelijk over te zijn. Over het aanvragen van de vergunning en het starten van de bouw.
Wat nu als mijn doodzieke vader nog leefde en hier nog in huis had gelogeerd?
“O, sorry hoor, moeten we rekening houden met u?”
Je informeert je buren toch, óf ben ik nou écht zo’n naieve muts?
Okee okee, ik zal op dit moment best ongenuanceerd reageren, maar dat komt gewoon omdat ik nijdig ben!
Lekker is dat, dat ze al begonnen zijn…
Hebben ze ook helemaal niet op je brief gereageerd???
Zal ik deze keer maar wel genuanceerd reageren..
Als jij es naar hun toeloopt (als je weer wat rustiger bent natuurlijk want nu zou ik niet voor de gevolgen instaan ;-)) en ze uitlegt hoe je erover denkt?!
Misschien komt dat op hun ook wat anders over dan het -onpersoonlijke- briefje dat je bij hun in de bus had gegooid.
Immers: je verwijt hun dat ze niets zeggen tegen je maar eerlijk is eerlijk: het zit je erg hoog (zo te lezen in ieder geval ;-)) maar ook jij hebt niet de moeite genomen even naar hun toe te lopen…. (dat heb ik tenminste niet uit die vorige post kunnen halen)
Zo: nu maak ik weer dat ik wegkom voordat je weer narrig wordt op me 🙂
@Madd: Toen zij hier afgelopen augustus kwamen wonen nam ik het initatief om met een gesprek aan te gaan. Maar het is zo ongelooflijk moeilijk.
Ze komen bijna nooit buiten en hebben schijnbaar alleen contact met familie die hier ook in de buurt woont. Ik probeer al die tijd -als we toevallig tegelijkertijd onze vuilnisbakken buiten zetten- gedag te zeggen. Dat krijg ik een mompel met een afgewend hoofd terug?! Of vermijden contact en gaan gauw naar binnen.
En het briefje gaat alleen over de juridische gevolgen die mogelijk een rol kunnen spelen bij eventuele schade. Ik wil gewoon zwart-op-wit dat zij verantwoordelijk zijn voor eventuele schade die ontstaat door de bouw.
Hoever moet ik gaan en wat mag ik van een ander verwachten? Ik vind het maar verrekte moeilijk hoor…
😕
Hm.. snap ik ook wel weer. T blijft inderdaad vaal lastig met buren, vooral als je er (vrijwel) geen contact mee hebt
Euhmm.. zal ik dan maar gewoon voor je duimen dat de verbouwing zonder problemen voor jou verloopt?! 😀
@ Madd: Ja doe maar! 🙂 Kan nooit kwaad!