Bij tijd en wijle schiet het weer door mijn hoofd. Sinds de ontdekking van Sedna vraag ik me wéér af hoe toch alles in elkaar zou kunnen zitten.
Is er een grens aan het heelal? Hoe moet ik me dat voorstellen? Is het wel voor te stellen? Waarom zijn wij er en nergens anders iets of iemand (dat weiger ik dan ook te geloven)?
Snelheid van het licht is bij kosmische afstanden nog steeds te langzaam. Bestaan de sterren dus nog wel die we nu zien..aan de andere kant: als ik op de Euromast met een zaklamp sta te schijnen, dan zie je die écht niet op een bepaald moment in Groningen. Nog gekker…als die zaklamp er mee stopt, dan zie ik zeker weten niets meer in Groningen. Hoe komt het dan dat ze zeggen dat het licht van de sterren dat we zien, misschien wel van sterren si die niet meer bestaan? Heeft licht een eigen motortje, een eigen voorstuwing? …Dus hoe zit dat nou eigenlijk?
Ik raak er maar niet over uitgedacht. Het fascineert me verschrikkelijk en ik denk er soms zo hard over na dat mijn gedachten in de knoop gaan!
Ál die andere zonnestelsels, nevels en noem maar op. Te ver om er ooit met welk vervoermiddel dan ook te komen…zullen we er ooit komen?
En mag ik dan alsjeblieft even terugkomen om te kijken hoe het er dan allemaal uitziet???
Wat mij het meest bezig houd SmaRts is, dat we de zon vijf minuten later zien, wij leven constant in het verleden. Brrr. Helemaal in de knoop ja. 😀