19 april 2004

Na een hele tijd is er weer genoeg ruimte in mijn hoofd om te lezen. Klinkt misschien raar, maar zo voelt het wel. Wéér een stapje dichter bij een ‘normaal’ ritme.

Enfin, Henning Mankell (de Vijfde Vrouw) is uit. Hèhè.
Daar ben ik in begonnen toen Pa zo ongeveer met zijn laatste chemokuur bezig was (november ofzo). Normaal gesproken verslind ik zo’n spannend boek wel in één week of twee (ik lees in bed voor het slapen gaan en dat kleine eindje in de trein).

En nu een nieuwe:

Intro:
Op de campus van een universiteit vinden enkele studenten onder mysterieuze omstandigheden de dood. Terwijl kinderarts en lijkschouwer Sara Linton het eerste lichaam onderzoekt, wordt haar zus Tessa aangevallen. Sara’s ex-man Jeffrey Tolliver leidt het onderzoek, maar oud-rechercheur Lena Adams verricht haar eigen speurwerk en begeeft zich op gevaarlijk terrein.

Ik duik lekker mijn bedje in met mijn verse verhaal, heerlijk zo’n nieuw boek met nieuwe nog niet omgeslagen bladzijdes!

Komen we net thuis: Container voor de deur, ladder tegen het huis van de buren; niks ‘geen afspraak maken’ dus. Ze zijn gewoon vandáág al begonnen!!

Nu heeft het ook geen zin meer om Vereniging Eigen Huis in te schakelen voor een “vooraf’-inspectie. Dus daarnet heb ik maar even alle hoeken en gaten met een digi-cam op de gevoelige memorykaart gezet.

En oja, voetstappen op onze dakrand. Ik heb in die brief nog zo gezegd dat ik niét wil hebben dat ze over ons dak lopen! Het staat in ieder geval op de foto! Je zal toch over een jaar merken dat ze ‘per ongeluk’ een scheur in je bitumen hebben getokken. Natuurlijk zijn ze daarvoor verzekerd (hun probleem), maar al dat gezeur eromheen, wie zit daar nou op te wachten?

De buren aan de andere kant hebben trouwens hetzelfde verhaal als wij: ook zij moesten het vernemen via de krant. Ook aan die kant wordt niet met elkaar gesproken.

Wat staat me nou het meeste tegen?
Dat we er niet normaal (okee, míjn opvatting van normaal, ik weet het, maar ik ben niet anders opgevoed) over doen.

Want (denk ik dan): Als ik iets ga doen waar mijn buren wellicht last van krijgen, dan licht ik ze in. We lopen namelijk kans dat we de komende dertig jaar niets meer tegen elkaar zeggen als we elkaar in het harnas jagen, toch? Dus zou ik proberen er zo open als mogelijk over te zijn. Over het aanvragen van de vergunning en het starten van de bouw.

Wat nu als mijn doodzieke vader nog leefde en hier nog in huis had gelogeerd?
“O, sorry hoor, moeten we rekening houden met u?”
Je informeert je buren toch, óf ben ik nou écht zo’n naieve muts?

Okee okee, ik zal op dit moment best ongenuanceerd reageren, maar dat komt gewoon omdat ik nijdig ben!