Ik ben bezig met een nieuwe winkel in R. en daar wil ik ook werk van anderen verkopen, fotos, boeken en prints op groter formaat. Ik vind dat jouw werk er zich erg goed voor leent en zou ‘ t graag opnemen in mijn shop.
Uhh…wow! Vereerd en honderdduizend vragen, maar vooralsnog: joepie!
Vanuit de hoogte van onze organisatie daalde vandaag een tweetal neer. Een ‘open gesprek’ moest het worden. Over wat ons te wachten staat. De gevolgen van een nieuwe wet en nog belangrijker: de gevolgen voor de doelgroep. Zeer betrokken professionals die zich gepasseerd voelen in de ontwikkeling van hun het werkproces en zich zorgen maken over die doelgroep. Op zo’n moment geen luisterend oor vinden, is op zijn zachtst gezegd vervelend.
Afgelopen maandagavond na mijn cursus werd ik door een collega gebeld.
“Zit je? A. is gisteren onverwachts overleden.”
“Hè? Wát zeg je?”
“Je hoort het goed. A. is gisteren overleden…”.
A. heeft in januari zijn 45ste verjaardag gevierd. Gelukkig getrouwd en vader van twee kids. Gek op Feyenoord, internet en auto’s en een kei in zijn werk. Nooit te beroerd om een stapje extra te doen, altijd opgewekt en integer, nooit klagend. Een van de weinigen die ook op vrijdag werkt, net als ik. Een stille meelezer op dit blog. Hij reageert reageerde altijd op het werk op de postjes die ik schrijf. “Hee, ik las dat…”.
Afgelopen woensdag zijn er al heel veel mensen van A. afscheid wezen nemen. Met zo’n 60 à 70 collega’s hebben we vrijdag tijdens de plechtigheid ons medeleven betuigd aan de familie van A. De onderlinge verbondenheid op mijn werk is, voor zo’n immense organisatie, op zijn minst bijzonder te noemen.
Als een grote familie Meer lezen »
Dit keer mocht ik opnieuw aanwezig zijn bij een voorstelling van theater Maatwerk: de Camping. Een lekker luchtig stuk, vol overgave gespeeld.
Eigenlijk bedoeld als straattheater, maar doet het binnen ook prima. Nogmaals: een aanrader. Als je ooit in de gelegenheid bent: ga gewoon eens kijken. Tis erg leuk.
Laatste aanwinst (ja, nu pas) en halverwege het verhaal al uit: ‘Echte mannen eten geen kaas- vier jaar in handen van een loverboy’ van Maria Mosterd. En binnenkort (ja, ook nu pas) bij Smarts op de deurmat: ‘Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht’ van Mark Haddon.
Beiden van harte aan te raden.
Van Baas mocht ik naar cursus. Vandaag en morgen. In een hotel dat geweldig met de auto te bereiken is: het ligt pal aan de snelweg. Helaas ben ik aangewezen op het OV, dus maak ik een minirondreis door het Brabantse met respectievelijk bus, trein, bus en de benenwagen door een halfbevroren gemeenteplantsoen. Maar ik doe het graag, ik krijg er namelijk informatie over psychische en psychiatrische ziektebeelden. De nadruk ligt vooral op de Borderline PersoonlijksheidsStoornis, ADHD (en alle subvormen) en autisme (en autisme aanverwante stoornissen). Zeer interessant en zeer ingewikkeld. Ongrijpbaar en lastig in te voelen. Ik bemerk bij mezelf meestal een groot vraagteken. Want…gaat het over ziekte en dus over een beperking? Of heeft gedrag er soms iets mee te maken? Of gaat het samen? Is de beperking misschien een resultaat van een bijzondere (of geen) opvoeding?
Op al deze vragen krijg ik deze twee dagen helaas geen antwoord. Want een antwoord weten is de oplossing van de groot maatschappelijk probleem.
Vannacht ook zo rot geslapen? Ik heb dat sowieso wel vaak van zondag op maandag, maar zeker ook de eerste maandag na twee weken vrij. Door dat slechte slapen was ik er wel al om een uur of half twee van op de hoogte dat het sneeuwde. En om half drie kreeg ik gelukkig ook nog mee dat de strooiwagen met een vaart van 80 kilometer per uur door de straat denderde. Waarschijnlijk was dat niet zo, maar in de stilte van de nacht klonk het in ieder geval als veel te hard.
Half zes geworden, bleek dat ik tien minuten daarvoor toch eindelijk in slaap was gevallen (zul je net zien, grmpf). Prrr-prrr-prrr, ging het trilalarm van m’n mobiel. ‘Nog even…nog heel even…’, dacht ik, terwijl ik wist dat ik er gewoon uit moest want het had gesneeuwd en er moesten ramen geschrapt (gekrabbeld, zeggen sommigen) worden.
Ondanks de strooipoging van vannacht bleek het glad op de weg. Voorzichtig dus op weg naar het station om daar (gelukkig) in de wamte van de trein te stappen, die wonderwel op tijd vertrok. “U zult vandaag gemiddeld 125 x gezoend worden”, kopt de Metro in de advertentie op de voorpagina. Oh, dear, daar gaan weer: de nieuwjaarsreceptie. Maar als ik bedenk dat ik degene ben die op nieuwjaarsdag met buikgriep thuis zat, hoef ik me geen zorgen te maken. De anderen misschien des te meer 🙂
Uiteindelijk verliep deze dag weer gewoon als alle andere dagen. Op mijn werkplek wachtte mij een volle mailbox en telefoongesprekken. Ik ging over tot de orde van de dag. Zit jij ook alweer in je dagelijkse ding (of ben je er misschien niet eens uit geweest)?
Zo. Mijn laatste dagje daar zit erop. Al vrij snel na de start op naar de volgende uitdaging. Zelfde baas, zelfde functie, maar een andere cliënt. Met nieuwe uitdagingen, met nieuwe problemen, in sommige gevallen zelfs met een bijenkorf aan hulpverlenende instanties om zich heen. En ik mag er mijn steentje aan bijdragen. In positieve zin hoop ik.
Al met al gaan SmaRts en Baas nu stiekem al heel wat jaartjes met elkaar om. In die tijd heb ik ook al heel wat werkplekken versleten. Bij de beweging van plek naar plek ben ik nimmer met of vanwege problemen weggegaan. En dat maakt een vertrek altijd weer wat vreemd. ‘Ik had het er naar mijn zin, maar de volgende uitdaging deed zich voor’. Zo ook nu weer. Mijn kring van geweldige collega’s heeft zich wel weer met een fiks aantal uitgebreid.
Zolang Baas ons nog op verschillende plekken in de regio heeft gehuisvest, zie ik niet iedereen even vaak. Maar áls ik ze dan weer zie, is het altijd een klein feestje. Geweldig is dat! 🙂 Gisteren mocht ik een voorproefje nemen op onze soon-to-be nieuwe werkplek. Baas is namelijk (al een hele tijd) aan het reorganiseren. Vele locaties worden samengevoegd tot enkele en omdat die dan weer aan bepaalde eisen moeten voldoen of huurcontracten te duur worden, is men op zoek gegaan naar een nieuwe locatie. Rotterdam Zuid is het geworden en in maart 2009 verhuizen we. Het slaat vast nergens op, maar in mij leeft een bepaalde verwachting. Want als het even meezit komen al die mensen -noem het mijn bijenkorf van geweldige mensen- straks bij elkaar in dat nieuwe gebouw. Ik zie er nu al naar uit. Kun je je dat voorstellen?
Klik vooral even op het fotootje. Groot is ‘ie op zijn mooist.
Het is alweer even geleden dat ik in de categorie ‘Ambition’ schreef. Die postjes gaan veelal over het werk. Vooropgesteld: ik werk nog steeds en met heel veel plezier. Maar mijn werk laat het gewoon niet toe om er open en bloot over te schrijven. Dat heeft vooral met de inhoud van mijn werk te maken. Soms maak ik mensen blij, meestal maak ik mensen bewust en heel soms (gelukkig niet vaak) worden mensen boos. Het werken met mensen, noem ze cliënten, vraagt nu eenmaal om discretie.
In maart 2006 gestart in deze baan vanwege die grote klus die binnenkort afgerond lijkt te zijn. Vernieuwingen en veranderingen binnen de organisatie zijn aan de orde van de dag. Omdat Baas voor een groot gedeelte afhankelijk is van de beslissingen die in Den Haag genomen worden, weet je bij ons nooit hoe het er volgend jaar uit zal zien. Dat is afwisselend te noemen en spannend en ietwat onzeker, maar positief uitgelegd ook wel weer een uitdaging (of een test op je flexibiliteit :-)). Vooruitlopend op het einde van de klus, had SmaRts vanmiddag dat gesprekje bij die andere manager. Dezelfde functie, dezelfde Baas, andere vestiging en andere doelgroep. Een héél andere doelgroep. Daarmee dus ook andere werkzaamheden. Daar waar de nadruk eerst lag op het zo goed mogelijk afronden van die klus, zijn de steekwoorden bij deze andere doelgroep vooral speciaal, begeleiding, netwerken, school, aandacht, verstandelijk, aanpassen.
Maar enfin, dat gesprekje dus. Of mijn verwachtingen van het werk en die doelgroep wel in overeenstemming waren met de werkelijkheid. Althans…dat was mijn insteek. Het verliep iets anders. Had ik namelijk vanochtend geroepen dat het een oriënterend gesprek was (dat van die verwachtingen), bleek ik later op de ochtend al de enig overgebleven kandidaat te zijn (uhm…was ik al kandidaat dan?) en draaide het gesprek zelf eigenlijk meer om de vraag wanneer ik kon beginnen. SmaRts gaat weer verkassen dus. Nieuwe uitdaging, nieuwe kansen. Opnieuw onderhandelen tussen managers: de één wil me ‘gisteren’ al hebben en de ander wil me nog niet laten gaan. En opnieuw staan er alweer opleidingsdagen in mijn agenda. Leuk!
